Αναρτήσεις
Απαντώντας σε εφημερίδα η οποία αναφέρει 10 λόγους για να μην ζει κάποιος στην Ελλάδα , αναφέρουμε 10 λόγους που αξίζει να ζούμε στην Ελλάδα.
1. Έχουμε το καλύτερο οικόπεδο στον πλανήτη
2. Ο ήλιος και ο ουρανός στην Ελλάδα είναι πιο λαμπερός από παντού.
3. Γιατί σε κάθε κρίση που αντιμετώπισε η ανθρωπότητα , γκρεμίστηκε εδώ , στη χώρα μας, από τους Έλληνες .
4. Τώρα που τα κωλόχαρτα τους , ( τα χάρτινα λεφτά τους ) , έχουν την αξία που πρέπει , οι πραγματικές αξίες είναι εδώ , γραμμένες στη γλώσσα μας.
5. Για αιώνες και παρά τις δυσκολίες επιβιώσαμε για κάποιο λόγο. Εδώ γλυτώσαμε από τον Ξέρξη , για να την πατήσουμε από την … Μέρκελ ; Αν είναι δυνατόν!
6. Γιατί ακόμα δεν είπαμε την τελευταία μας λέξη. Θα μείνουμε να την πούμε και αν κάποιοι θέλουν να........... κάθονται στον καναπέ τους , ας μείνουν να την ακούσουν live!
7. Μόνο εδώ μπορείς ακόμα να διασκεδάσεις πραγματικά και όχι ξενέρωτα.
8. Η παγκόσμια διανόηση θα είναι ανάπηρη χωρίς Έλληνες , Ελλάδας.
9. Γιατί τα πράγματα σύντομα θα σιάξουν.
10. Τόσοι ξένοι που έχουν έρθει είναι μ@κ@κες ; Δεν νομίζω!
Διαβάστε περισσότερα...
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010
Εξηγήσεις από τη ΔΕΗ για το δάνειο στη ΓΕΝΟΠ
Εξηγήσεις από τη διοίκηση της ΔΕΗ για το δάνειο ύψους 500.000 ευρώ, για χρονικό διάστημα 5 ετών, που φέρεται να πήραν οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ ζητεί το υπουργείο Περιβάλλοντος.
Σύμφωνα με πληροφορίες, σε περίπτωση που η ΓΕΝΟΠ δεν έχει χρήματα να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις της τότε τα χρήματα θα παρακρατούνται από τις μελλοντικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας που ανέρχονται σε 480.000 ευρώ.
Σημειώνεται ότι η απόφαση δεν δημοσιοποιήθηκε από την ιστοσελίδα της ΔΕΗ.
Παράλληλα με το δάνειο, σύμφωνα με την Πανελλήνια Ένωση Προσωπικού ΔΕΗ, για το 2010 είχαν προϋπολογιστεί ετήσιες χορηγίες για την ΓΕΝΟΠ ύψους 820.533 ευρώ και για τον Οργανισμό Κοινωνικών Δραστηριοτήτων Εργαζομένων στη ΔΕΗ ύψους 2.581.685 ευρώ. Διαβάστε περισσότερα...
Σύμφωνα με πληροφορίες, σε περίπτωση που η ΓΕΝΟΠ δεν έχει χρήματα να αποπληρώσει τις υποχρεώσεις της τότε τα χρήματα θα παρακρατούνται από τις μελλοντικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας που ανέρχονται σε 480.000 ευρώ.
Σημειώνεται ότι η απόφαση δεν δημοσιοποιήθηκε από την ιστοσελίδα της ΔΕΗ.
Παράλληλα με το δάνειο, σύμφωνα με την Πανελλήνια Ένωση Προσωπικού ΔΕΗ, για το 2010 είχαν προϋπολογιστεί ετήσιες χορηγίες για την ΓΕΝΟΠ ύψους 820.533 ευρώ και για τον Οργανισμό Κοινωνικών Δραστηριοτήτων Εργαζομένων στη ΔΕΗ ύψους 2.581.685 ευρώ. Διαβάστε περισσότερα...
Αποκαλύψεις – σοκ από υπουργό του Κ. Καραμανλή
Για πρώτη φορά ένας πρώην υπουργός βόρειας Ελλάδας των κυβερνήσεων Καραμανλή, ο κ. Νίκος Μάρτης αποκαλύπτει με έγγραφη αναφορά του... στον Κώστα Χαρδαβέλλα το σκοτεινό και ελεεινό πολιτικό παρασκήνιο στη χώρα μας γύρω από τον πλούσιο ορυκτό πλούτο που διαθέτουμε. Η πρώτη φράση του εγγράφου του κ. Μάρτη δίνει ακριβώς την εικόνα και τη σημασία που είχε για τη χώρα μας το θέμα αυτό:
«Το 1981, έτος αφετηρία της εισόδου της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή κοινότητα ως 10ο μέλος ο πρόεδρος της ΕΟΚ Γκάστον Τορν δήλωνε ότι : «Η Ελλάδα μπαίνει στην Ευρώπη με 3 πλεονεκτήματα 1) την Εμπορική Ναυτιλία, 2) τον Ορυκτό της πλούτο και 3) το επιχειρηματικό δαιμόνιο των ελλήνων».
Αυτά λέει στην πρώτη κιόλας φράση ο κ. Μάρτης και μετά προχωράει στις αποκαλύψεις: «Εάν θεμελιωνόταν το βιομηχανικό συγκρότημα της Αμφιπόλεως (του Στρυμώνα), όπως αναγγέλθηκε ως οριστική απόφαση και ανακοινώθηκε την 9η Νοεμβρίου 1982 από τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας Γερ. Αρσένη και την 4η Μαρτίου 1983 από τον Διοικητή της ΕΤΒΑ Κουμπή, θα είχαμε από τη δημιουργία του βιομηχανικού συγκροτήματος, πλην άλλων προϊόντων, 3 τόνους χρυσού ετησίως και 150 τόνους αργυρού ετησίως.
Σήμερα θα είχαμε τουλάχιστον 60 τόνους χρυσού, 300 τόνους αργυρού και πολλούς τόνους των άλλων προϊόντων.
Η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική. Η Μονάδα που ανέφερα θα αντλούσε κοιτάσματα από τη Χαλκιδική, τη Θάσο και τη Θράκη. Το ΙΓΜΕ ανακάλυψε μεικτά θειούχα στο Παγγαίο, στο Κιλκίς και στη Λακωνία. Συνεπώς θα ήταν δυνατή η ανέγερση και δεύτερου συγκροτήματος εκτός από αυτό του Στρυμώνα. Αν συνεπώς στα μεταλλεύματα που αποδεδειγμένα υπάρχουν στη χώρα και, κατά πληροφορίες, δεν υπάρχουν όλα σε άλλες χώρες της ΕΟΚ, όπως βωξίτες, λευκόλιθοι, νικέλιο, χρώμιο, προστεθούν το ουράνιο και τα μεικτά θειούχα, η Ελλάδα μόνο με τον ορυκτό πλούτο θα είναι στην πρωτοπορία των της Ευρώπης. Οι επιπτώσεις από το Μνημόνιο δεν θα ήταν οδυνηρές και το δημοσιονομικό χρέος της Ελλάδος δεν θα απασχολούσε έντονα τρίτους, αλλά και Έλληνες.
Το 1981 επισκέφτηκαν τη Θεσσαλονίκη 75 Γάλλοι δημοσιογράφοι επαρχιακών Γαλλικών εφημερίδων. Τους κατατόπισα πάνω στο χάρτη του υπουργείου Βορείου Ελλάδας για την Πολιτιστική Ιστορία της Μακεδονίας – Θράκης, καθώς και για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, με ιδιαίτερη έμφαση στον Ορυκτό πλούτο τόσο της Βορείου Ελλάδος, όσο και ολόκληρης της Ελλάδας. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα επισημάνθηκε σε ελληνική εφημερίδα, πως οι Γαλλικές εφημερίδες είχαν γράψει ότι: ΅Η Ελλάδα θα γίνει Μεταλλουργία της Ευρώπης!»
Σε άρθρο των FINANCIAL TIMES του 1978 (Βιομηχανική Επιθεώρηση, Απρίλιος 1978, σελ. 257) αναφέρεται: «Όταν η Ελλάδα γίνει το δέκατο μέλος της ΕΟΚ, ο εκτεταμένος Ορυκτός της πλούτος θα προμηθεύσει την Κοινή Αγορά με μία μεγάλη ποικιλία πρώτων υλών, που θα συμβάλλουν στην εξασφάλιση ουσιαστικής αυτάρκειας της Κοινότητας ως προς πολλά προϊόντα».
Είναι γεγονός ότι – με εξαίρεση τα Πετρέλαια της Μεγάλης Βρετανίας και του γαιάνθρακα – η χώρα μας είναι η πλουσιότερη χώρα της ΕΟΚ σε μεταλλεύματα οικονομικώς εκμεταλλεύσιμα. Ορισμένα δε από αυτά είναι και στρατηγικής σημασίας (ουράνιο, νικέλιο, Βωξίτης, χρώμιο)».
Αυτά γράφει ο πρώην υπουργός κ. Ν. Μάρτης στον Κώστα Χαρδαβέλλα. Και από Μεταλλουργία της Ευρώπης η Ελλάδα κατάντησε ο ζητιάνος της Ευρώπης.
Διαβάστε περισσότερα...
«Το 1981, έτος αφετηρία της εισόδου της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή κοινότητα ως 10ο μέλος ο πρόεδρος της ΕΟΚ Γκάστον Τορν δήλωνε ότι : «Η Ελλάδα μπαίνει στην Ευρώπη με 3 πλεονεκτήματα 1) την Εμπορική Ναυτιλία, 2) τον Ορυκτό της πλούτο και 3) το επιχειρηματικό δαιμόνιο των ελλήνων».
Αυτά λέει στην πρώτη κιόλας φράση ο κ. Μάρτης και μετά προχωράει στις αποκαλύψεις: «Εάν θεμελιωνόταν το βιομηχανικό συγκρότημα της Αμφιπόλεως (του Στρυμώνα), όπως αναγγέλθηκε ως οριστική απόφαση και ανακοινώθηκε την 9η Νοεμβρίου 1982 από τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας Γερ. Αρσένη και την 4η Μαρτίου 1983 από τον Διοικητή της ΕΤΒΑ Κουμπή, θα είχαμε από τη δημιουργία του βιομηχανικού συγκροτήματος, πλην άλλων προϊόντων, 3 τόνους χρυσού ετησίως και 150 τόνους αργυρού ετησίως.
Σήμερα θα είχαμε τουλάχιστον 60 τόνους χρυσού, 300 τόνους αργυρού και πολλούς τόνους των άλλων προϊόντων.
Η οικονομική κατάσταση της Ελλάδας θα ήταν διαφορετική. Η Μονάδα που ανέφερα θα αντλούσε κοιτάσματα από τη Χαλκιδική, τη Θάσο και τη Θράκη. Το ΙΓΜΕ ανακάλυψε μεικτά θειούχα στο Παγγαίο, στο Κιλκίς και στη Λακωνία. Συνεπώς θα ήταν δυνατή η ανέγερση και δεύτερου συγκροτήματος εκτός από αυτό του Στρυμώνα. Αν συνεπώς στα μεταλλεύματα που αποδεδειγμένα υπάρχουν στη χώρα και, κατά πληροφορίες, δεν υπάρχουν όλα σε άλλες χώρες της ΕΟΚ, όπως βωξίτες, λευκόλιθοι, νικέλιο, χρώμιο, προστεθούν το ουράνιο και τα μεικτά θειούχα, η Ελλάδα μόνο με τον ορυκτό πλούτο θα είναι στην πρωτοπορία των της Ευρώπης. Οι επιπτώσεις από το Μνημόνιο δεν θα ήταν οδυνηρές και το δημοσιονομικό χρέος της Ελλάδος δεν θα απασχολούσε έντονα τρίτους, αλλά και Έλληνες.
Το 1981 επισκέφτηκαν τη Θεσσαλονίκη 75 Γάλλοι δημοσιογράφοι επαρχιακών Γαλλικών εφημερίδων. Τους κατατόπισα πάνω στο χάρτη του υπουργείου Βορείου Ελλάδας για την Πολιτιστική Ιστορία της Μακεδονίας – Θράκης, καθώς και για τις πλουτοπαραγωγικές πηγές, με ιδιαίτερη έμφαση στον Ορυκτό πλούτο τόσο της Βορείου Ελλάδος, όσο και ολόκληρης της Ελλάδας. Μετά από μικρό χρονικό διάστημα επισημάνθηκε σε ελληνική εφημερίδα, πως οι Γαλλικές εφημερίδες είχαν γράψει ότι: ΅Η Ελλάδα θα γίνει Μεταλλουργία της Ευρώπης!»
Σε άρθρο των FINANCIAL TIMES του 1978 (Βιομηχανική Επιθεώρηση, Απρίλιος 1978, σελ. 257) αναφέρεται: «Όταν η Ελλάδα γίνει το δέκατο μέλος της ΕΟΚ, ο εκτεταμένος Ορυκτός της πλούτος θα προμηθεύσει την Κοινή Αγορά με μία μεγάλη ποικιλία πρώτων υλών, που θα συμβάλλουν στην εξασφάλιση ουσιαστικής αυτάρκειας της Κοινότητας ως προς πολλά προϊόντα».
Είναι γεγονός ότι – με εξαίρεση τα Πετρέλαια της Μεγάλης Βρετανίας και του γαιάνθρακα – η χώρα μας είναι η πλουσιότερη χώρα της ΕΟΚ σε μεταλλεύματα οικονομικώς εκμεταλλεύσιμα. Ορισμένα δε από αυτά είναι και στρατηγικής σημασίας (ουράνιο, νικέλιο, Βωξίτης, χρώμιο)».
Αυτά γράφει ο πρώην υπουργός κ. Ν. Μάρτης στον Κώστα Χαρδαβέλλα. Και από Μεταλλουργία της Ευρώπης η Ελλάδα κατάντησε ο ζητιάνος της Ευρώπης.
Διαβάστε περισσότερα...
Καλή τύχη Ελλάδα
Η γεωπολιτική αξία του ελληνικού χώρου, η γεωπολιτική συνείδηση του Έλληνα και η επικείμενη «εθνική συνεννόηση»!
Εισαγωγή
Ο ελλαδικός χώρος, δηλαδή ο χώρος στον οποίο επεκτείνεται η επικράτεια της Ελλάδας και της Κύπρου, αν θεωρηθεί ως ενιαίο σύνολο, συμπεριλαμβανομένου και του θαλάσσιου χώρου που περικλείει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη των δυο χωρών, μπορεί, χωρίς αμφιβολία να λάβει τον τίτλο μιας από τις πιο σπουδαίες περιοχές, από γεωπολιτικής άποψης και αξίας, περιοχές του πλανήτη.
Όποιος κατέχει την ευρύτατη αυτή περιοχή, ελέγχει τους θαλάσσιους άξονες και τη θαλάσσια κυκλοφορία προς τον Εύξεινο Πόντο και το Σουέζ, αλλά και τον κόλπο των Αδάνων, στον οποίο καταλήγουν σημαντικοί αγωγοί μεταφοράς αργού πετρελαίου από τον Καύκασο και το Ιράκ.
Η γεωπολιτική αξία της περιοχής αυξάνεται ακόμα περισσότερο, αν επαληθευθούν δημοσιεύματα που φέρουν την περιοχή αυτή να διαθέτει υποθαλάσσια αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, που ξεπερνούν κατά πολύ το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, με το οποίο, σημειωτέον, μηδενίζεται το δυσβάστακτο ελληνικό χρέος και Ελλάδα και Κύπρος μετατρέπονται σε πλούσιες από κάθε άποψη χώρες.
Οι Έλληνες έχουμε συγκροτήσει τοπική συνείδηση, με βάση την ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής από την οποία καταγόμαστε και εθνική συνείδηση κυρίως με βάση την μακρόχρονη ιστορία και τον πολιτισμό του ελληνικού έθνους. Και η συνείδηση αυτή, που έχει πάρει τα συγκεκριμένα σύγχρονα χαρακτηριστικά, σφυρηλατήθηκε κυρίως τα τελευταία διακόσια χρόνια, δηλαδή με την ίδρυση του ελλαδικού κράτους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στις προηγούμενες ιστορικές περιόδους, οι Έλληνες δεν είχαν ελληνική συνείδηση, όπως υποστηρίζουν διάφοροι ιστορικοί συγκεκριμένης ‘σχολής’ σκέψης. Μπορούμε δε να ισχυριστούμε ότι η εθνική συνείδηση ήταν ο κύριος παράγοντας που κινητοποίησε τους Έλληνες για να συμμετέχουν στους εθνικούς αγώνες, που οδήγησαν στη δημιουργία του ελληνικού και του κυπριακού κράτους.
Στο σημείωμα που ακολουθεί, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε συνοπτικά τους βασικούς σταθμούς που έκριναν την τύχη του αιγαιακού χώρου, τους παράγοντες που την επηρέασαν και το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός, για να προλάβει δυσάρεστες εξελίξεις στο θέμα της συν-εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας αυτού του χώρου.
Από τη γεώτρηση στον Πρίνο, στο Πολυτεχνείο και την Εισβολή
Τις αρχές της δεκαετίας του ’70 η τότε κυβέρνηση προχώρησε στην εκμετάλλευση του πετρελαϊκού κοιτάσματος στην τοποθεσία Πρίνος, στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Καρβάλης και Θάσου. Δεν είναι γνωστές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες η τότε κυβέρνηση των Συνταγματαρχών, που κατέλαβε την εξουσία με την έγκριση των ΗΠΑ, προχώρησε σε αυτήν την κίνηση και αν αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Ουάσιγκτον.
Πάντως, μετά από αυτό ακολούθησε η ανατροπή της κυβέρνησης που επιχείρησε την εξόρυξη του πετρελαίου, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, για να αναλάβει τα ηνία της χώρας ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, με πολιτικές και αναλυτικές ικανότητες που τον καθιστούσαν απόλυτο ενεργούμενο των ΗΠΑ και του Εβραϊκού παράγοντα, που δια του Χένρι Κίσινγκερ -αμφότεροι- σχεδίασαν και προκάλεσαν το προδοτικό πραξικόπημα και την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974.
Τον Αύγουστο του 1974, και ενώ οι Τούρκοι κατείχαν το 7,5% του κυπριακού εδάφους, ένα προγεφύρωμα που στην ουσία ο κυπριακός λαός και η εθνοφρουρά ήταν σε θέση να εξαλείψουν ανά πάσα στιγμή, διεξάγεται ο Αττίλας 2, τον οποίο η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή παρακολούθησε κυριολεκτικά ως απλός θεατής, να καταλαμβάνει το υπόλοιπο 30% του μαρτυρικού νησιού, προκαλώντας το θάνατο χιλιάδων Ελλήνων και στέλνοντας στην προσφυγιά 220 χιλιάδες Έλληνες.
Με την εισβολή και κατοχή, ο έλεγχος στο μαρτυρικό νησί πέρναγε στην κυριολεξία στα χέρια του διεθνή παράγοντα, ο οποίος θα έχει και τον κύριο ρόλο και μερίδιο, εκτός των άλλων, και στο θέμα της εκμετάλλευσης των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου που βρίσκονται υποθαλασσίως στην ΑΟΖ της Κύπρου.
Η αποχώρηση της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ και ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου
Αμέσως μετά την ‘ολοκλήρωση’ της εισβολής, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, προβαίνει σε μια εντελώς ακατανόητη ενέργεια και αποφασίζει την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με βάση το σκεπτικό ότι η Ατλαντική Συμμαχία δεν απέτρεψε την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Το σκεπτικό αυτό, όμως, δεν στέκει, αφού η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, επιτέθηκε στην Κύπρο, δηλαδή σε μια χώρα που δεν ανήκε στο ΝΑΤΟ. Άρα, ειδικά στο ζήτημα αυτό, το ΝΑΤΟ ήταν ‘αθώο’, γι’ αυτό και χαρακτηρίζουμε παραπάνω την ενέργεια αυτή ως ‘εντελώς ακατανόητη’.
Αποτέλεσμα;
Μέχρι τότε η Ελλάδα, ως μέλος του στρατιωτικού σκέλους του ΝΑΤΟ, είχε τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, γεγονός που ισχυροποιούσε την εθνική μας κυριαρχία στον εν λόγω χώρο. Με την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος, για ακατανόητους λόγους, άνοιξε στην κυριολεξία ο ‘ασκός του Αιόλου‘ σε αυτό το χώρο που αποτελεί το διαχρονικό πνεύμονα του Ελληνισμού.
Ενώ η Ελλάδα προχωρεί σε αυτήν την εντελώς ακατανόητη ενέργεια, η Τουρκία, δια του ο τότε υπουργού Εξωτερικών, Ιχσάν Σαμπρί Τσαγλαγιανγκίλ, χαρακτηρίζει για πρώτη φορά δημόσια ως “ απαράδεκτη” την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, του οποίου πλέον η Αθήνα δεν έχει τον (νατοϊκό) επιχειρησιακό έλεγχο.
Από το Πρωτόκολλο της Βέρνης, στο Casus Belli και στο Μάρτη του ’87
Αμέσως μετά αρχίζει η Τουρκία το χορό των έμπρακτων διεκδικήσεων στο Αιγαίο, που οδηγεί στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Βέρνης, το 1977, από τους Καραμανλή-Ντεμιρέλ, με το οποίο οι δυο χώρεςδεσμευόντουσαν να απέχουν από ‘προκλητικές ενέργειες’ σε συγκεκριμένες περιοχές στο Αιγαίο.
Το 1982, ακριβώς μετά την υπερψήφιση της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, που ισχυροποιεί το δικαίμωα της Ελλάδος να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., και ενώ η Ελλάδα έχει επανέλθει στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με επαχθείς όρους και χωρίς να της έχει δοθεί και πάλι ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου, η Άγκυρα δηλώνει επίσημα για πρώτη φορά πως θεωρεί αιτία πολέμου (Casus Belli) την επέκταση των χωρικών υδάτων από τα έξι στα δώδεκα ναυτικά μίλια από πλευράς της Ελλάδος. Έκτοτε, αυτό παραμένει αμετακίνητη «στρατηγική θέση» της Άγκυρας, που έχει υπογραμμιστεί και επικυρωθεί με αποφάσεις του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης.
Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη ενέργεια της Άγκυρας έρχεται σε μια στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη σειρά κομματικών επιλογών της ελληνικής κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα των οποίων η ελληνική Πολεμική Αεροπορία, που μέχρι τότε είχε τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, αποδυναμώνεται σε τέτοιο βαθμό, σταδιακά, μέχρι να ολοκληρωθεί ο απόλυτος κομματικός έλεγχος της Πολεμικής Αεροπορίας, που σε κάποιο βαθμό αδυνατεί να κυριαρχήσει στον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Αυτό έχει ως συνέπεια την αντικειμενική αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης των ‘τουρκικών’ σχεδιασμών και προκλήσεων στο Αιγαίο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα παρα-σύρεται στην Κρίση του Μάρτη του 1987, η οποία, παρά το φαινομενικά αποτελεσματικό χειρισμό της κρίσης σε επιχειρησιακό επίπεδο, ‘τελειώνεται’ με μια δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης που στην ουσία ‘γκριζάρει’ ολόκληρο το Αιγαίο. Η ΈΝΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΚΡΊΣΗ ΣΤΟ Αιγαίο, στο πολιτικό επίπεδο έληξε με την δημόσια δήλωση-δέσμευση της Ελληνικής Κυβέρνησης, ότι δεν προτίθεται να διενεργήσει υποθαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο, όπως ευφυώς, οφείλουμε να ομολογήσουμε, είχε απαιτήσει ο Τουργκούτ Οζάλ.
Όμως η δήλωση της Κυβέρνησης, πρακτικά, «ακύρωσε» το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, μεταξύ των δυο χωρών, που καθόριζε συγκεκριμένες περιοχές αποφυγής ‘προκλητικών ενεργειών’ εκατέρωθεν, ενώ η δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης, το Μάρτη του 1987, αναφερόμενη στο Αιγαίο, αφορά πλέον σε όλες τις περιοχές του.
Από την εφαρμογή της Σύμβασης για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας στη Μαδρίτη
Τον Νοέμβριο του 1994 η Ελλάδα ισχυροποιεί τη θέση της στο θέμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ, η οποία, παρεμπιπτόντως, αν γίνει, λύνονται ως δια μαγείας όλα τα ελληνοτουρκικά προβλήματα και κλείνονται ερμητικά όλα τα ‘παράθυρα’ που χρησιμοποιεί η Τουρκία για να προβάλλει τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Τότε η Ελλάδα αποκτά και επίσημα με βάση το γραπτό πλέον διεθνές δίκαιο το δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., αφού τίθεται σε εφαρμογή η σχετική Συμφωνία για την εφαρμογή του Τμήματος ΧΙ της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (Νέα Υόρκη, 29/7/1994) ν. 2321/1995 (ΦΕΚ Α/136/1995).
Η Τουρκία από την πλευρά της, για να αποκλείσει το ενδεχόμενο της επέκτασης, προετοιμάζεται στην ουσία για εφαρμογή του διακηρυγμένουCasus Belli, ενώ ταυτόχρονα ο επιτετραμμένος των ΗΠΑ στην Αθήνα πιέζει αφόρητα τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν θα κάνει χρήση του δικαιώματος αυτού. Τελικά, τη δήλωση κάνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος δηλώνει ότι η Ελλάδα δεν θα προβεί σε επέκταση, διατηρεί όμως το δικαίωμα αυτό για το μέλλον, δικαίωμα το οποίο δεν έχει χρησιμοποιήσει μέχρι σήμερα, Νοέμβριο του 2010.
Μαδρίτη 1997: Η Ελλάδα αυτοκτονεί
Το 1996, η κυβέρνηση Σημίτη έρχεται αντιμέτωπη με μια κρίση Made in USA. Μηχανισμοί της Ουάσιγκτον κινητοποιούν πρόσωπα και μηχανισμούς σε Άγκυρα και Αθήνα και προκαλούν την Κρίση των Ιμίων, μια κρίση στην οποία επιχειρείται να συρθεί η Ελλάδα στο χείλος μιας πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία, υπό το φόβο της οποίας θα κληθεί να υποχωρήσει, με καταστροφικά αποτελέσματα για το ζήτημα της κυριαρχίας της στο Αιγαίο. Η κρίση εξελίσσεται και ενώ η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να βυθίσει το σύνολο των πολεμικών σκαφών του τουρκικού στόλου που βρίσκονται στην περιοχή των Ιμίων και το Δ’ Σώμα Στρατού τη Θράκη έχει τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεων, η κυβέρνηση Σημίτη υποχωρεί και στην ουσία παραιτείται της κυριαρχίας ελληνικού εδάφους στα Ίμια, ενώ ταυτόχρονα με την πράξη της αυτή γκριζάρει ακόμα περισσότερο ολόκληρο το Αιγαίο.
Ενώ ο πρωθυπουργός Σημίτης ευχαριστεί τους Αμερικανούς γιατί με τη μεσολάβησή τους απέτρεψαν τον πόλεμο μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας, ένα χρόνο μετά, ‘επισφραγίζει‘ το ολίσθημα των Ιμίων με την Διακήρυξη της Μαδρίτης, όπου η Ελλάδα αναγνωρίζει «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο», νομιμοποιώντας στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας. Να σημειώσουμε ότι είναι σε όλους γνωστό, προφανώς εκτός από εκείνους που συνυπέγραψαν την εν λόγω διακήρυξη, ότι όταν έχεις ζωτικά συμφέροντα, αναγνωρισμένα και από τον ‘άλλον’, νομιμοποιείσαι να τα υπερασπιστείς ακόμα και με πόλεμο. Δηλαδή, με άλλα λόγια, η ίδια η Ελλάδα νομιμοποίησε στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας.
Παρεμπιπτόντως, όταν την ίδια μέρα, στη Μαδρίτη, ρωτήθηκε, από κάποιον φίλο που ήταν παρών, ο αείμνηστος Γιάννος Κρανιδιώτης γι’ αυτό το εθνικό ολίσθημα, είπε ότι ‘μας πίεσε αφόρητα η Ολμπράιτ‘, η οποία, πρέπει να ομολογήσουμε, όντως αποδείχτηκε συνεπής συνεχιστής της αποστολής που είχε αναλάβει από τη δεκαετία του ’70 ο Χένρυ Κίσσιγκερ.
Η περιπέτεια των «Διερευνητικών Επαφών»
Ενώ σταδιακά αποψιλώνεται και αποδυναμώνεται η κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγάιο, υπό την υψηλή εποπτεία της Ουάσιγκτον, ακολουθεί η υιοθέτηση της πρακτικής των «Διερευνητικών Επαφών Ελλάδος-Τουρκίας» και το καταστροφικό Σχέδιο Αννάν, που εκπορεύτηκε και εκπονήθηκε από τους ίδιους κύκλους και το οποίο, παρότι αποδέχτηκε και στήριξε η πλειοψηφία των πολιτικών παραγόντων σε Κύπρο και Ελλάδα, είχε τη γενναιότητα και τη σοφία να απορρίψει ο κυπριακός λαός, που έτυχε να έχει για μπροστάρη τον Τάσο Παπαδόπουλο, που είχε την έστω και άτυπη στήριξη του διδύμου Καραμανλή-Μολυβιάτη.
Επανερχόμενοι στις διερευνητικές επαφές, να σημειώσουμε ότι αυτές διανύουν ήδη τον 46ο κύκλο, εμπεδώνοντας προφανώς στην ελληνική αλλά και στη διεθνή κοινή γνώμη ότι όλο και κάποια βάση θα έχουν οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, αφού η Ελλάδα δέχεται να στροβιλίζεται στους κύκλους των διερευνητικών επαφών, ενώ η Τουρκία συνεχίζει ταυτόχρονα να διακηρύσσει ότι θα θεωρήσει ως αιτία πολέμου ακόμα και την επέκταση πάνω από τα έξι μίλια στο Ιόνιο Πέλαγος, ενώ η Άγκυρα διεκδικεί ακόμα και τη Γαύδο σε διαδικασίες του ΝΑΤΟ και ενώ συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό οι αέναοι κύκλοι των παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου της Ελλάδος από την τουρκική πολεμική αεροπορία και οι ‘κρουαζιέρες’ του τουρκικού πολεμικού ναυτικού σε Μύκονο και Ραφήνα.
Πλησιάζοντας στο «Δια ταύτα:»
Η πορεία της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων παγκοσμίως, επιβάλλει το άνοιγμα καινούργιων ‘κύκλων’ στο θέμα αυτό. Με άλλα λόγια, έρχεται η σειρά των κοιτασμάτων της ΝΑ Μεσογείου, της Κρήτης-Λυβικού Πελάγους και του Αιγαίου, με τον Ελληνισμό να βρίσκεται σε κατάσταση αντικειμενικής αδυναμίας να διεκδικήσει αυτό που ιστορικά και νόμιμα, με βάση το διεθνές δίκαιο, του ανήκει στο θέμα αυτό. Βρίσκεται σε αντικειμενική αδυναμία να διεκδικήσει το δικαίωμά του να εκμεταλλευτεί τον υποθαλάσσιο πλούτο που βρίσκεται στην ελλαδική και κυπριακή επικράτεια, ως αποτέλεσμα της καλοσχεδιασμένης παρέμβασης του διεθνούς παράγοντα εδώ και δεκαετίες.
Η αναφερόμενη αντικειμενική αδυναμία έγκειται στο γεγονός ότι η Κύπρος είναι δέσμια του Αττίλα και όσων τον προκάλεσαν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και η Ελλάδα με αποψιλωμένη κυριαρχία σε εκτεταμένες περιοχές του ελλαδικού χώρου και υπό το φάσμα της απειλής της χρεοκοπίας και του Μνημονίου, που όπως δήλωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, δεν μας επιτρέπει να ασκήσουμε ελεύθερα την εθνική μας κυριαρχία. Και όλα αυτά συμβαίνουν με ένα πολιτικό σύστημα σκοπίμως και τεχνηέντως κατακερματισμένο και έναν λαό που βομβαρδίζεται από τα πυρά των ΜΜΕ, που ασκούν στην ουσία ένα ψυχολογικό πόλεμο εναντίον του, ένας πόλεμος που κορυφώθηκε με την απειλή της χρεοκοπίας.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι προηγήθηκε η απόπειρα του Καραμανλή να ‘βάλει’ στο παιχνίδι και τον ρωσικό παράγοντα, το 2007, για να ακολουθήσει η ‘αποκάλυψη’ του υπαρκτού σκανδάλου τον ομολόγων, οιπυρκαγιές, η αποκάλυψη του ‘σκανδάλου’ Ζαχόπολου, η αποκάλυψη του σκανδάλου του Βατοπεδίου κλπ. Η αναφορά μας αυτή δεν γίνεται για να επιδαψιλεύσουμε δάφνες στον Κ. Καραμανλή. Αυτό το κάνει ο ελληνικός λαός όταν κληθεί σε εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και η ίδια η ιστορία. Αναφερόμαστε στο θέμα για να τονίσουμε την εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα, ο οποίος δεν ενοχλείται από αντίστοιχες κινήσεις της Τουρκίας, που έχει ήδη έναν αγωγό με τη Ρωσία, έχει υπογράψει συμφωνία για κατασκευή ρωσικού πυρηνικού αντιδραστήρα στη Μερσίνα και σχεδιάζει την κατασκευή δεύτερου ρωσο-τουρκικού αγωγού. Αυτό μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι οι ΗΠΑ, που δεν ενοχλούνται από την εκτεταμένη ενεργειακή και οικονομική συνεργασία της Τουρκίας με τη Ρωσία, ενοχλούνται με την εμπλοκή του ρωσικού παράγοντα στα ενεργειακά και οικονομικά της Ελλάδος, όχι μόνο λόγω του Nabucco αλλά και γιατί προφανώς θεωρούν ότι η οικονομική και γεωπολιτική εμπλοκή της Ρωσίας στα ελληνικά πράγματα, είναι δυνατόν να περιπλέξει τα πράγματα και να θέσει σε κίνδυνο τον αμερικανικό σχεδιασμό στο Αιγαίο.
Βρισκόμαστε στο Φθινόπωρο του 2010, και όπως προαναφέραμε, το ζητούμενο για το θέμα μας είναι το πώς θα εξουδετερωθεί πλήρως ο παράγοντας Ελλάδα και Ελληνισμός, για να μην είναι σε θέση να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στην περιοχή ΝΑ Μεσόγειος-Κρήτη-Λυβικό Πέλαγος-Αιγαίο.
Είναι κοινά παραδεκτό ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ασφυκτικό κλοιό και κατά την άποψή μας εκείνο που επιδιώκεται από το διεθνή παράγοντα είναι ο πλήρης έλεγχος του πολιτικού συστήματος και η ολοκληρωτική εξουδετέρωση ακόμα και της εκδήλωσης διάθεσης του ελληνικού λαού να διεκδικήσει το δικαίωμα διαχείρισης του εθνικού πλούτου. Για έλεγχο των ΜΜΕ δεν μιλάμε, γιατί αυτός ούτως ή άλλως είναι δεδομένος.
Θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός.
Ο ελληνικός λαός, αφού υπέστη μήνες τώρα το ανηλεές σφυροκόπημα αυτού του ιδιότυπου ψυχολογικού πολέμου που δέχεται από τα ΜΜΕ από τις δημόσιες συχνότητες, που, παρεμπιπτόντως, θεωρούνται εθνική περιουσία και δημόσιο αγαθό, υπό την πίεση της χρεοκοπίας, της Τουρκίας, των Σκοπίων, της Αλβανίας και των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, που για έναν εξαιρετικά περίεργο λόγο δεν επιλέγουν τη Βουλγαρία, που ανήκει και αυτή στην Ε.Ε., αλλά αποκλειστικά και μόνον την Ελλάδα, φαίνεται αδύναμος να αντιληφθεί τί πραγματικά ‘παίζεται’, με τα κόμματα να αδυνατούν να τον κινητοποιήσουν, για τους λόγους που λίγο-πολύ προαναφέρθηκαν.
Η κυβέρνηση, που φέρει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, υπό το βάρος των τεράστωιν οικονομικών προβλημάτων που καλείται να διαχειριστεί και με τους περιορισμούς που θέτει το Μνημόνιο, έχει περιορισμένες δυνατότητες να αντιδράσει και να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω της. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που μπορούν εν δυνάμει να αντιδράσουν και συσπειρώσουν γύρω τους κόσμο, δέχονται ασφυκτικές πιέσεις από πολιτικούς παράγοντες που δρουν διαλυτικά και αποσταθεροποιητικά στο εσωτερικό τους και από κόμματα που φυτρώνουν στην κυριολεξία σαν μανιτάρια δεξιά και αριστερά.
Με άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός, στην ουσία είναι αποκλεισμένος από τις εξελίξεις και δεν ερωτάται καν για τις σοβαρότατες αποφάσεις που πρόκειται να ληφθούν. Και όλα αυτά γιατί το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα κόμματα, αποκομμένα από το λαό, έχουν καταντήσει να είναι μηχανισμοί που καταναλώνουν και κατατρώγουν αδηφάγα τα τεράστια κονδύλια της χρηματοδότησής τους από τον κρατικό κορβανά, χωρίς να τον εκπροσωπούν και χωρίς να εκφράζουν πλέον την αυθεντική λαϊκή βούληση.
(Ελπίζουμε όχι τραγικός) Επίλογος
Ενώ η κατάσταση έχει έτσι όπως προσπαθήσαμε να περιγράψουμε στο σημείωμα αυτό, ακούμε, μαθαίνουμε και διαισθανόμαστε ότι το επόμενο διάστημα θα επιχειρηθεί να επιτευχθεί ενός είδους «εθνική συνεννόηση» για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος, στα οποία θα συμπεριλαμβάνεται και το θέμα της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου.
Το πολιτικό σύστημα και ο πολιτικός κόσμος, που έδωσε εξετάσεις και απέτυχε και το 1919-1922, και το 1944-1949, και το 1960-1967, και το 1974-1981 και το 1981-1996 και το 1996-2010, κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί να λάβει σοβαρότατες αποφάσεις για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού. Και όλα αυτά ερήμην του ελληνικού λαού.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα. Σε όλες τις προηγούμενες περιόδους, ο ελληνικός λαός, αντί να είναι ο ίδιος ο παράγοντας που ρυθμίζει τις εξελίξεις, πάντα επ’ ωφελεία των συμφερόντων του Έθνους και της Πατρίδος, χρησιμοποιήθηκε από κόμματα, κλίκες και σκοτεινά συμφέροντα ως άλλοθι και σύρθηκε σε καταστροφικές για τη χώρα εσωτερικές αντιπαραθέσεις και διχασμούς.
Αν αναρωτηθούμε για πιο λόγο δεν διεκδικεί ο ελληνικός λαός το ρόλο που του ανήκει στις εξελίξεις, ενώ όταν καλείται να αγωνιστεί και να προσφέρει το αίμα του, δηλώνει πάντοτε παρών, θα διαπιστώσουμε ότι ο ελληνικός λαός, ενώ διαθέτει συγκροτημένη εθνική συνείδηση που τρέφει έναν απαράμιλλο πατριωτισμό, δεν διαθέτει γεωπολιτική συνείδηση, που θα του επέτρεπε να διεκδικεί και έχει ρόλο στις μεγάλες αποφάσεις και θα έβαζε φρένο στον αυθορμητισμό του, που αποτέλεσε πηγή τεράστιων κακών στο παρελθόν.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι ο ελληνικός λαός ήταν εύκολο θύμα και έπεσε στις παγίδες που στήθηκαν τις προηγούμενες περιόδους για να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά συμφέροντα του διεθνή παράγοντα κάθε φορά. Και στις παγίδες αυτές παρασύρθηκε και έπεσε ο ελληνικός λαός γιατί δεν είχε την γεωπολιτική συνείδηση που επιβάλλεται να έχει κάθε φορά, με βάση πάντα τη θέση της Ελλάδος και της Κύπρου στο χάρτη των γεωπολιτικών συμφερόντων.
Η περίοδος που διανύουμε και η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού.
Αν η κυοφορούμενη συν-εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, που ‘μαγειρεύεται’ γίνει υπό όρους που δεν εξασφαλίζουν το μερίδιο που δικαιούται η Ελλάδα και επιβάλλουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, η χώρα και ο ελληνισμός οδηγείται στην ολοκληρωτική καταστροφή.
Επειδή ακούγονται διάφορα, μια που ασκείται μυστική διπλωματία στο θέμα, αν εκτός από τις περιοχές που γειτνιάζουν με τις μικρασιατικές ακτές, η Ελλάδα αναγνωρίσει δικαιώματα νομής στην Τουρκία και σε περιοχές που βρίσκονται δυτικά των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και επειδή η νομή συνιστά και ιδιοκτησία-κυριαρχία, υπάρχει ο κίνδυνος μετά τη συνεκμετάλλευση να μιλάμε πλέον για συγκυριαρχία σε περιοχές στις οποίες η Τουρκία πριν μερικές δεκαετίες δεν είχε κανένα απολύτως δικαίωμα.
Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στο «Δια ταύτα:»
Ο πολιτικός κόσμος και το πολιτικό σύστημα έχουν τα χαρακτηριστικά που όλοι γνωρίζουμε.
Επειδή συνεχίζουμε θεωρούμε ότι ο ελληνικός λαός διαθέτει ανεξάντλητες δυνάμεις, ελπίζουμε τη φορά αυτή, με πυξίδα τις πικρές εμπειρίες του παρελθόντος, που παρασύρθηκε σε αδελφοκτόνες συγκρούσεις, εξυπηρετώντας άθελά του τα συμφέροντα των ξένων, να αντλήσει μαθήματα από το παρελθόν και να βρει τη δύναμη και τη σοφία που απαιτούν η περιστάσεις και η ιστορική συγκυρία, για να επιβάλλει τη δική του βούληση στις αποφάσεις που θα κληθούν να λάβουν οι πολιτικοί δρώντες, οι οποίοι μέχρι σήμερα έκαναν ό,τι είναι δυνατόν για να μην δικαιούνται της εμπιστοσύνης μας.
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, την καλύτερη λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και κυρίως σε αυτό της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου, να βρει -πάντα στα πλαίσια του Συντάγματος και της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος- τον προσφορότερο τρόπο για τα συμφέροντα του Έθνους και της Πατρίδας και να τη δώσει ο κυρίαρχος λαός.
Καλή τύχη Ελλάδα!
Του Σάββα Καλεντερίδη
Διαβάστε περισσότερα...
Εισαγωγή
Ο ελλαδικός χώρος, δηλαδή ο χώρος στον οποίο επεκτείνεται η επικράτεια της Ελλάδας και της Κύπρου, αν θεωρηθεί ως ενιαίο σύνολο, συμπεριλαμβανομένου και του θαλάσσιου χώρου που περικλείει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη των δυο χωρών, μπορεί, χωρίς αμφιβολία να λάβει τον τίτλο μιας από τις πιο σπουδαίες περιοχές, από γεωπολιτικής άποψης και αξίας, περιοχές του πλανήτη.
Όποιος κατέχει την ευρύτατη αυτή περιοχή, ελέγχει τους θαλάσσιους άξονες και τη θαλάσσια κυκλοφορία προς τον Εύξεινο Πόντο και το Σουέζ, αλλά και τον κόλπο των Αδάνων, στον οποίο καταλήγουν σημαντικοί αγωγοί μεταφοράς αργού πετρελαίου από τον Καύκασο και το Ιράκ.
Η γεωπολιτική αξία της περιοχής αυξάνεται ακόμα περισσότερο, αν επαληθευθούν δημοσιεύματα που φέρουν την περιοχή αυτή να διαθέτει υποθαλάσσια αποθέματα φυσικού αερίου και πετρελαίου, που ξεπερνούν κατά πολύ το ένα τρισεκατομμύριο δολάρια, με το οποίο, σημειωτέον, μηδενίζεται το δυσβάστακτο ελληνικό χρέος και Ελλάδα και Κύπρος μετατρέπονται σε πλούσιες από κάθε άποψη χώρες.
Οι Έλληνες έχουμε συγκροτήσει τοπική συνείδηση, με βάση την ιστορία και τον πολιτισμό της περιοχής από την οποία καταγόμαστε και εθνική συνείδηση κυρίως με βάση την μακρόχρονη ιστορία και τον πολιτισμό του ελληνικού έθνους. Και η συνείδηση αυτή, που έχει πάρει τα συγκεκριμένα σύγχρονα χαρακτηριστικά, σφυρηλατήθηκε κυρίως τα τελευταία διακόσια χρόνια, δηλαδή με την ίδρυση του ελλαδικού κράτους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι στις προηγούμενες ιστορικές περιόδους, οι Έλληνες δεν είχαν ελληνική συνείδηση, όπως υποστηρίζουν διάφοροι ιστορικοί συγκεκριμένης ‘σχολής’ σκέψης. Μπορούμε δε να ισχυριστούμε ότι η εθνική συνείδηση ήταν ο κύριος παράγοντας που κινητοποίησε τους Έλληνες για να συμμετέχουν στους εθνικούς αγώνες, που οδήγησαν στη δημιουργία του ελληνικού και του κυπριακού κράτους.
Στο σημείωμα που ακολουθεί, θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε συνοπτικά τους βασικούς σταθμούς που έκριναν την τύχη του αιγαιακού χώρου, τους παράγοντες που την επηρέασαν και το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός, για να προλάβει δυσάρεστες εξελίξεις στο θέμα της συν-εκμετάλλευσης και της κυριαρχίας αυτού του χώρου.
Από τη γεώτρηση στον Πρίνο, στο Πολυτεχνείο και την Εισβολή
Τις αρχές της δεκαετίας του ’70 η τότε κυβέρνηση προχώρησε στην εκμετάλλευση του πετρελαϊκού κοιτάσματος στην τοποθεσία Πρίνος, στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Καρβάλης και Θάσου. Δεν είναι γνωστές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες η τότε κυβέρνηση των Συνταγματαρχών, που κατέλαβε την εξουσία με την έγκριση των ΗΠΑ, προχώρησε σε αυτήν την κίνηση και αν αυτό προκάλεσε την αντίδραση της Ουάσιγκτον.
Πάντως, μετά από αυτό ακολούθησε η ανατροπή της κυβέρνησης που επιχείρησε την εξόρυξη του πετρελαίου, μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, για να αναλάβει τα ηνία της χώρας ο ταξίαρχος Ιωαννίδης, με πολιτικές και αναλυτικές ικανότητες που τον καθιστούσαν απόλυτο ενεργούμενο των ΗΠΑ και του Εβραϊκού παράγοντα, που δια του Χένρι Κίσινγκερ -αμφότεροι- σχεδίασαν και προκάλεσαν το προδοτικό πραξικόπημα και την επακολουθήσασα τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974.
Τον Αύγουστο του 1974, και ενώ οι Τούρκοι κατείχαν το 7,5% του κυπριακού εδάφους, ένα προγεφύρωμα που στην ουσία ο κυπριακός λαός και η εθνοφρουρά ήταν σε θέση να εξαλείψουν ανά πάσα στιγμή, διεξάγεται ο Αττίλας 2, τον οποίο η κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Κωνσταντίνου Καραμανλή παρακολούθησε κυριολεκτικά ως απλός θεατής, να καταλαμβάνει το υπόλοιπο 30% του μαρτυρικού νησιού, προκαλώντας το θάνατο χιλιάδων Ελλήνων και στέλνοντας στην προσφυγιά 220 χιλιάδες Έλληνες.
Με την εισβολή και κατοχή, ο έλεγχος στο μαρτυρικό νησί πέρναγε στην κυριολεξία στα χέρια του διεθνή παράγοντα, ο οποίος θα έχει και τον κύριο ρόλο και μερίδιο, εκτός των άλλων, και στο θέμα της εκμετάλλευσης των τεράστιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου που βρίσκονται υποθαλασσίως στην ΑΟΖ της Κύπρου.
Η αποχώρηση της Ελλάδος από το ΝΑΤΟ και ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου
Αμέσως μετά την ‘ολοκλήρωση’ της εισβολής, η κυβέρνηση εθνικής ενότητας, του Κωνσταντίνου Καραμανλή, προβαίνει σε μια εντελώς ακατανόητη ενέργεια και αποφασίζει την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με βάση το σκεπτικό ότι η Ατλαντική Συμμαχία δεν απέτρεψε την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο. Το σκεπτικό αυτό, όμως, δεν στέκει, αφού η Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, επιτέθηκε στην Κύπρο, δηλαδή σε μια χώρα που δεν ανήκε στο ΝΑΤΟ. Άρα, ειδικά στο ζήτημα αυτό, το ΝΑΤΟ ήταν ‘αθώο’, γι’ αυτό και χαρακτηρίζουμε παραπάνω την ενέργεια αυτή ως ‘εντελώς ακατανόητη’.
Αποτέλεσμα;
Μέχρι τότε η Ελλάδα, ως μέλος του στρατιωτικού σκέλους του ΝΑΤΟ, είχε τον επιχειρησιακό έλεγχο του Αιγαίου, γεγονός που ισχυροποιούσε την εθνική μας κυριαρχία στον εν λόγω χώρο. Με την έξοδο της Ελλάδος από το στρατιωτικό σκέλος, για ακατανόητους λόγους, άνοιξε στην κυριολεξία ο ‘ασκός του Αιόλου‘ σε αυτό το χώρο που αποτελεί το διαχρονικό πνεύμονα του Ελληνισμού.
Ενώ η Ελλάδα προχωρεί σε αυτήν την εντελώς ακατανόητη ενέργεια, η Τουρκία, δια του ο τότε υπουργού Εξωτερικών, Ιχσάν Σαμπρί Τσαγλαγιανγκίλ, χαρακτηρίζει για πρώτη φορά δημόσια ως “ απαράδεκτη” την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο, του οποίου πλέον η Αθήνα δεν έχει τον (νατοϊκό) επιχειρησιακό έλεγχο.
Από το Πρωτόκολλο της Βέρνης, στο Casus Belli και στο Μάρτη του ’87
Αμέσως μετά αρχίζει η Τουρκία το χορό των έμπρακτων διεκδικήσεων στο Αιγαίο, που οδηγεί στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Βέρνης, το 1977, από τους Καραμανλή-Ντεμιρέλ, με το οποίο οι δυο χώρεςδεσμευόντουσαν να απέχουν από ‘προκλητικές ενέργειες’ σε συγκεκριμένες περιοχές στο Αιγαίο.
Το 1982, ακριβώς μετά την υπερψήφιση της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, που ισχυροποιεί το δικαίμωα της Ελλάδος να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., και ενώ η Ελλάδα έχει επανέλθει στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, με επαχθείς όρους και χωρίς να της έχει δοθεί και πάλι ο επιχειρησιακός έλεγχος του Αιγαίου, η Άγκυρα δηλώνει επίσημα για πρώτη φορά πως θεωρεί αιτία πολέμου (Casus Belli) την επέκταση των χωρικών υδάτων από τα έξι στα δώδεκα ναυτικά μίλια από πλευράς της Ελλάδος. Έκτοτε, αυτό παραμένει αμετακίνητη «στρατηγική θέση» της Άγκυρας, που έχει υπογραμμιστεί και επικυρωθεί με αποφάσεις του τουρκικού Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης.
Να σημειωθεί ότι η συγκεκριμένη ενέργεια της Άγκυρας έρχεται σε μια στιγμή που βρίσκεται σε εξέλιξη σειρά κομματικών επιλογών της ελληνικής κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα των οποίων η ελληνική Πολεμική Αεροπορία, που μέχρι τότε είχε τον ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ, αποδυναμώνεται σε τέτοιο βαθμό, σταδιακά, μέχρι να ολοκληρωθεί ο απόλυτος κομματικός έλεγχος της Πολεμικής Αεροπορίας, που σε κάποιο βαθμό αδυνατεί να κυριαρχήσει στον εναέριο χώρο του Αιγαίου. Αυτό έχει ως συνέπεια την αντικειμενική αδυναμία αποτελεσματικής αντιμετώπισης των ‘τουρκικών’ σχεδιασμών και προκλήσεων στο Αιγαίο.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα παρα-σύρεται στην Κρίση του Μάρτη του 1987, η οποία, παρά το φαινομενικά αποτελεσματικό χειρισμό της κρίσης σε επιχειρησιακό επίπεδο, ‘τελειώνεται’ με μια δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης που στην ουσία ‘γκριζάρει’ ολόκληρο το Αιγαίο. Η ΈΝΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΚΡΊΣΗ ΣΤΟ Αιγαίο, στο πολιτικό επίπεδο έληξε με την δημόσια δήλωση-δέσμευση της Ελληνικής Κυβέρνησης, ότι δεν προτίθεται να διενεργήσει υποθαλάσσιες έρευνες στο Αιγαίο, όπως ευφυώς, οφείλουμε να ομολογήσουμε, είχε απαιτήσει ο Τουργκούτ Οζάλ.
Όμως η δήλωση της Κυβέρνησης, πρακτικά, «ακύρωσε» το Πρωτόκολλο της Βέρνης του 1976, μεταξύ των δυο χωρών, που καθόριζε συγκεκριμένες περιοχές αποφυγής ‘προκλητικών ενεργειών’ εκατέρωθεν, ενώ η δήλωση της ελληνικής κυβέρνησης, το Μάρτη του 1987, αναφερόμενη στο Αιγαίο, αφορά πλέον σε όλες τις περιοχές του.
Από την εφαρμογή της Σύμβασης για το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας στη Μαδρίτη
Τον Νοέμβριο του 1994 η Ελλάδα ισχυροποιεί τη θέση της στο θέμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν.μ, η οποία, παρεμπιπτόντως, αν γίνει, λύνονται ως δια μαγείας όλα τα ελληνοτουρκικά προβλήματα και κλείνονται ερμητικά όλα τα ‘παράθυρα’ που χρησιμοποιεί η Τουρκία για να προβάλλει τις απαράδεκτες διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Τότε η Ελλάδα αποκτά και επίσημα με βάση το γραπτό πλέον διεθνές δίκαιο το δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., αφού τίθεται σε εφαρμογή η σχετική Συμφωνία για την εφαρμογή του Τμήματος ΧΙ της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (Νέα Υόρκη, 29/7/1994) ν. 2321/1995 (ΦΕΚ Α/136/1995).
Η Τουρκία από την πλευρά της, για να αποκλείσει το ενδεχόμενο της επέκτασης, προετοιμάζεται στην ουσία για εφαρμογή του διακηρυγμένουCasus Belli, ενώ ταυτόχρονα ο επιτετραμμένος των ΗΠΑ στην Αθήνα πιέζει αφόρητα τον πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου να δηλώσει ότι η Ελλάδα δεν θα κάνει χρήση του δικαιώματος αυτού. Τελικά, τη δήλωση κάνει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος δηλώνει ότι η Ελλάδα δεν θα προβεί σε επέκταση, διατηρεί όμως το δικαίωμα αυτό για το μέλλον, δικαίωμα το οποίο δεν έχει χρησιμοποιήσει μέχρι σήμερα, Νοέμβριο του 2010.
Μαδρίτη 1997: Η Ελλάδα αυτοκτονεί
Το 1996, η κυβέρνηση Σημίτη έρχεται αντιμέτωπη με μια κρίση Made in USA. Μηχανισμοί της Ουάσιγκτον κινητοποιούν πρόσωπα και μηχανισμούς σε Άγκυρα και Αθήνα και προκαλούν την Κρίση των Ιμίων, μια κρίση στην οποία επιχειρείται να συρθεί η Ελλάδα στο χείλος μιας πολεμικής σύγκρουσης με την Τουρκία, υπό το φόβο της οποίας θα κληθεί να υποχωρήσει, με καταστροφικά αποτελέσματα για το ζήτημα της κυριαρχίας της στο Αιγαίο. Η κρίση εξελίσσεται και ενώ η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να βυθίσει το σύνολο των πολεμικών σκαφών του τουρκικού στόλου που βρίσκονται στην περιοχή των Ιμίων και το Δ’ Σώμα Στρατού τη Θράκη έχει τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεων, η κυβέρνηση Σημίτη υποχωρεί και στην ουσία παραιτείται της κυριαρχίας ελληνικού εδάφους στα Ίμια, ενώ ταυτόχρονα με την πράξη της αυτή γκριζάρει ακόμα περισσότερο ολόκληρο το Αιγαίο.
Ενώ ο πρωθυπουργός Σημίτης ευχαριστεί τους Αμερικανούς γιατί με τη μεσολάβησή τους απέτρεψαν τον πόλεμο μεταξύ Ελλάδος-Τουρκίας, ένα χρόνο μετά, ‘επισφραγίζει‘ το ολίσθημα των Ιμίων με την Διακήρυξη της Μαδρίτης, όπου η Ελλάδα αναγνωρίζει «νόμιμα ζωτικά συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο», νομιμοποιώντας στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας. Να σημειώσουμε ότι είναι σε όλους γνωστό, προφανώς εκτός από εκείνους που συνυπέγραψαν την εν λόγω διακήρυξη, ότι όταν έχεις ζωτικά συμφέροντα, αναγνωρισμένα και από τον ‘άλλον’, νομιμοποιείσαι να τα υπερασπιστείς ακόμα και με πόλεμο. Δηλαδή, με άλλα λόγια, η ίδια η Ελλάδα νομιμοποίησε στην ουσία το Casus Belli της Άγκυρας.
Παρεμπιπτόντως, όταν την ίδια μέρα, στη Μαδρίτη, ρωτήθηκε, από κάποιον φίλο που ήταν παρών, ο αείμνηστος Γιάννος Κρανιδιώτης γι’ αυτό το εθνικό ολίσθημα, είπε ότι ‘μας πίεσε αφόρητα η Ολμπράιτ‘, η οποία, πρέπει να ομολογήσουμε, όντως αποδείχτηκε συνεπής συνεχιστής της αποστολής που είχε αναλάβει από τη δεκαετία του ’70 ο Χένρυ Κίσσιγκερ.
Η περιπέτεια των «Διερευνητικών Επαφών»
Ενώ σταδιακά αποψιλώνεται και αποδυναμώνεται η κυριαρχία της Ελλάδος στο Αιγάιο, υπό την υψηλή εποπτεία της Ουάσιγκτον, ακολουθεί η υιοθέτηση της πρακτικής των «Διερευνητικών Επαφών Ελλάδος-Τουρκίας» και το καταστροφικό Σχέδιο Αννάν, που εκπορεύτηκε και εκπονήθηκε από τους ίδιους κύκλους και το οποίο, παρότι αποδέχτηκε και στήριξε η πλειοψηφία των πολιτικών παραγόντων σε Κύπρο και Ελλάδα, είχε τη γενναιότητα και τη σοφία να απορρίψει ο κυπριακός λαός, που έτυχε να έχει για μπροστάρη τον Τάσο Παπαδόπουλο, που είχε την έστω και άτυπη στήριξη του διδύμου Καραμανλή-Μολυβιάτη.
Επανερχόμενοι στις διερευνητικές επαφές, να σημειώσουμε ότι αυτές διανύουν ήδη τον 46ο κύκλο, εμπεδώνοντας προφανώς στην ελληνική αλλά και στη διεθνή κοινή γνώμη ότι όλο και κάποια βάση θα έχουν οι τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο, αφού η Ελλάδα δέχεται να στροβιλίζεται στους κύκλους των διερευνητικών επαφών, ενώ η Τουρκία συνεχίζει ταυτόχρονα να διακηρύσσει ότι θα θεωρήσει ως αιτία πολέμου ακόμα και την επέκταση πάνω από τα έξι μίλια στο Ιόνιο Πέλαγος, ενώ η Άγκυρα διεκδικεί ακόμα και τη Γαύδο σε διαδικασίες του ΝΑΤΟ και ενώ συνεχίζονται με αμείωτο ρυθμό οι αέναοι κύκλοι των παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου της Ελλάδος από την τουρκική πολεμική αεροπορία και οι ‘κρουαζιέρες’ του τουρκικού πολεμικού ναυτικού σε Μύκονο και Ραφήνα.
Πλησιάζοντας στο «Δια ταύτα:»
Η πορεία της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων παγκοσμίως, επιβάλλει το άνοιγμα καινούργιων ‘κύκλων’ στο θέμα αυτό. Με άλλα λόγια, έρχεται η σειρά των κοιτασμάτων της ΝΑ Μεσογείου, της Κρήτης-Λυβικού Πελάγους και του Αιγαίου, με τον Ελληνισμό να βρίσκεται σε κατάσταση αντικειμενικής αδυναμίας να διεκδικήσει αυτό που ιστορικά και νόμιμα, με βάση το διεθνές δίκαιο, του ανήκει στο θέμα αυτό. Βρίσκεται σε αντικειμενική αδυναμία να διεκδικήσει το δικαίωμά του να εκμεταλλευτεί τον υποθαλάσσιο πλούτο που βρίσκεται στην ελλαδική και κυπριακή επικράτεια, ως αποτέλεσμα της καλοσχεδιασμένης παρέμβασης του διεθνούς παράγοντα εδώ και δεκαετίες.
Η αναφερόμενη αντικειμενική αδυναμία έγκειται στο γεγονός ότι η Κύπρος είναι δέσμια του Αττίλα και όσων τον προκάλεσαν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και η Ελλάδα με αποψιλωμένη κυριαρχία σε εκτεταμένες περιοχές του ελλαδικού χώρου και υπό το φάσμα της απειλής της χρεοκοπίας και του Μνημονίου, που όπως δήλωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ο πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, δεν μας επιτρέπει να ασκήσουμε ελεύθερα την εθνική μας κυριαρχία. Και όλα αυτά συμβαίνουν με ένα πολιτικό σύστημα σκοπίμως και τεχνηέντως κατακερματισμένο και έναν λαό που βομβαρδίζεται από τα πυρά των ΜΜΕ, που ασκούν στην ουσία ένα ψυχολογικό πόλεμο εναντίον του, ένας πόλεμος που κορυφώθηκε με την απειλή της χρεοκοπίας.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι προηγήθηκε η απόπειρα του Καραμανλή να ‘βάλει’ στο παιχνίδι και τον ρωσικό παράγοντα, το 2007, για να ακολουθήσει η ‘αποκάλυψη’ του υπαρκτού σκανδάλου τον ομολόγων, οιπυρκαγιές, η αποκάλυψη του ‘σκανδάλου’ Ζαχόπολου, η αποκάλυψη του σκανδάλου του Βατοπεδίου κλπ. Η αναφορά μας αυτή δεν γίνεται για να επιδαψιλεύσουμε δάφνες στον Κ. Καραμανλή. Αυτό το κάνει ο ελληνικός λαός όταν κληθεί σε εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και η ίδια η ιστορία. Αναφερόμαστε στο θέμα για να τονίσουμε την εμπλοκή του διεθνούς παράγοντα, ο οποίος δεν ενοχλείται από αντίστοιχες κινήσεις της Τουρκίας, που έχει ήδη έναν αγωγό με τη Ρωσία, έχει υπογράψει συμφωνία για κατασκευή ρωσικού πυρηνικού αντιδραστήρα στη Μερσίνα και σχεδιάζει την κατασκευή δεύτερου ρωσο-τουρκικού αγωγού. Αυτό μας επιτρέπει να συμπεράνουμε ότι οι ΗΠΑ, που δεν ενοχλούνται από την εκτεταμένη ενεργειακή και οικονομική συνεργασία της Τουρκίας με τη Ρωσία, ενοχλούνται με την εμπλοκή του ρωσικού παράγοντα στα ενεργειακά και οικονομικά της Ελλάδος, όχι μόνο λόγω του Nabucco αλλά και γιατί προφανώς θεωρούν ότι η οικονομική και γεωπολιτική εμπλοκή της Ρωσίας στα ελληνικά πράγματα, είναι δυνατόν να περιπλέξει τα πράγματα και να θέσει σε κίνδυνο τον αμερικανικό σχεδιασμό στο Αιγαίο.
Βρισκόμαστε στο Φθινόπωρο του 2010, και όπως προαναφέραμε, το ζητούμενο για το θέμα μας είναι το πώς θα εξουδετερωθεί πλήρως ο παράγοντας Ελλάδα και Ελληνισμός, για να μην είναι σε θέση να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στο ζήτημα της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στην περιοχή ΝΑ Μεσόγειος-Κρήτη-Λυβικό Πέλαγος-Αιγαίο.
Είναι κοινά παραδεκτό ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε ασφυκτικό κλοιό και κατά την άποψή μας εκείνο που επιδιώκεται από το διεθνή παράγοντα είναι ο πλήρης έλεγχος του πολιτικού συστήματος και η ολοκληρωτική εξουδετέρωση ακόμα και της εκδήλωσης διάθεσης του ελληνικού λαού να διεκδικήσει το δικαίωμα διαχείρισης του εθνικού πλούτου. Για έλεγχο των ΜΜΕ δεν μιλάμε, γιατί αυτός ούτως ή άλλως είναι δεδομένος.
Θα προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για το ρόλο που μπορεί να παίξει ο ελληνικός λαός.
Ο ελληνικός λαός, αφού υπέστη μήνες τώρα το ανηλεές σφυροκόπημα αυτού του ιδιότυπου ψυχολογικού πολέμου που δέχεται από τα ΜΜΕ από τις δημόσιες συχνότητες, που, παρεμπιπτόντως, θεωρούνται εθνική περιουσία και δημόσιο αγαθό, υπό την πίεση της χρεοκοπίας, της Τουρκίας, των Σκοπίων, της Αλβανίας και των εκατομμυρίων λαθρομεταναστών, που για έναν εξαιρετικά περίεργο λόγο δεν επιλέγουν τη Βουλγαρία, που ανήκει και αυτή στην Ε.Ε., αλλά αποκλειστικά και μόνον την Ελλάδα, φαίνεται αδύναμος να αντιληφθεί τί πραγματικά ‘παίζεται’, με τα κόμματα να αδυνατούν να τον κινητοποιήσουν, για τους λόγους που λίγο-πολύ προαναφέρθηκαν.
Η κυβέρνηση, που φέρει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, υπό το βάρος των τεράστωιν οικονομικών προβλημάτων που καλείται να διαχειριστεί και με τους περιορισμούς που θέτει το Μνημόνιο, έχει περιορισμένες δυνατότητες να αντιδράσει και να συσπειρώσει τον κόσμο γύρω της. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που μπορούν εν δυνάμει να αντιδράσουν και συσπειρώσουν γύρω τους κόσμο, δέχονται ασφυκτικές πιέσεις από πολιτικούς παράγοντες που δρουν διαλυτικά και αποσταθεροποιητικά στο εσωτερικό τους και από κόμματα που φυτρώνουν στην κυριολεξία σαν μανιτάρια δεξιά και αριστερά.
Με άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός, στην ουσία είναι αποκλεισμένος από τις εξελίξεις και δεν ερωτάται καν για τις σοβαρότατες αποφάσεις που πρόκειται να ληφθούν. Και όλα αυτά γιατί το πολιτικό σύστημα και κυρίως τα κόμματα, αποκομμένα από το λαό, έχουν καταντήσει να είναι μηχανισμοί που καταναλώνουν και κατατρώγουν αδηφάγα τα τεράστια κονδύλια της χρηματοδότησής τους από τον κρατικό κορβανά, χωρίς να τον εκπροσωπούν και χωρίς να εκφράζουν πλέον την αυθεντική λαϊκή βούληση.
(Ελπίζουμε όχι τραγικός) Επίλογος
Ενώ η κατάσταση έχει έτσι όπως προσπαθήσαμε να περιγράψουμε στο σημείωμα αυτό, ακούμε, μαθαίνουμε και διαισθανόμαστε ότι το επόμενο διάστημα θα επιχειρηθεί να επιτευχθεί ενός είδους «εθνική συνεννόηση» για τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος, στα οποία θα συμπεριλαμβάνεται και το θέμα της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου.
Το πολιτικό σύστημα και ο πολιτικός κόσμος, που έδωσε εξετάσεις και απέτυχε και το 1919-1922, και το 1944-1949, και το 1960-1967, και το 1974-1981 και το 1981-1996 και το 1996-2010, κατά πάσα πιθανότητα θα κληθεί να λάβει σοβαρότατες αποφάσεις για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού. Και όλα αυτά ερήμην του ελληνικού λαού.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο τώρα. Σε όλες τις προηγούμενες περιόδους, ο ελληνικός λαός, αντί να είναι ο ίδιος ο παράγοντας που ρυθμίζει τις εξελίξεις, πάντα επ’ ωφελεία των συμφερόντων του Έθνους και της Πατρίδος, χρησιμοποιήθηκε από κόμματα, κλίκες και σκοτεινά συμφέροντα ως άλλοθι και σύρθηκε σε καταστροφικές για τη χώρα εσωτερικές αντιπαραθέσεις και διχασμούς.
Αν αναρωτηθούμε για πιο λόγο δεν διεκδικεί ο ελληνικός λαός το ρόλο που του ανήκει στις εξελίξεις, ενώ όταν καλείται να αγωνιστεί και να προσφέρει το αίμα του, δηλώνει πάντοτε παρών, θα διαπιστώσουμε ότι ο ελληνικός λαός, ενώ διαθέτει συγκροτημένη εθνική συνείδηση που τρέφει έναν απαράμιλλο πατριωτισμό, δεν διαθέτει γεωπολιτική συνείδηση, που θα του επέτρεπε να διεκδικεί και έχει ρόλο στις μεγάλες αποφάσεις και θα έβαζε φρένο στον αυθορμητισμό του, που αποτέλεσε πηγή τεράστιων κακών στο παρελθόν.
Πιστεύουμε λοιπόν ότι ο ελληνικός λαός ήταν εύκολο θύμα και έπεσε στις παγίδες που στήθηκαν τις προηγούμενες περιόδους για να εξυπηρετήσουν τα γεωπολιτικά συμφέροντα του διεθνή παράγοντα κάθε φορά. Και στις παγίδες αυτές παρασύρθηκε και έπεσε ο ελληνικός λαός γιατί δεν είχε την γεωπολιτική συνείδηση που επιβάλλεται να έχει κάθε φορά, με βάση πάντα τη θέση της Ελλάδος και της Κύπρου στο χάρτη των γεωπολιτικών συμφερόντων.
Η περίοδος που διανύουμε και η κατάσταση είναι εξαιρετικά κρίσιμη για την επιβίωση της Πατρίδας και του Ελληνισμού.
Αν η κυοφορούμενη συν-εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου πλούτου, που ‘μαγειρεύεται’ γίνει υπό όρους που δεν εξασφαλίζουν το μερίδιο που δικαιούται η Ελλάδα και επιβάλλουν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Αιγαίο, η χώρα και ο ελληνισμός οδηγείται στην ολοκληρωτική καταστροφή.
Επειδή ακούγονται διάφορα, μια που ασκείται μυστική διπλωματία στο θέμα, αν εκτός από τις περιοχές που γειτνιάζουν με τις μικρασιατικές ακτές, η Ελλάδα αναγνωρίσει δικαιώματα νομής στην Τουρκία και σε περιοχές που βρίσκονται δυτικά των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου και επειδή η νομή συνιστά και ιδιοκτησία-κυριαρχία, υπάρχει ο κίνδυνος μετά τη συνεκμετάλλευση να μιλάμε πλέον για συγκυριαρχία σε περιοχές στις οποίες η Τουρκία πριν μερικές δεκαετίες δεν είχε κανένα απολύτως δικαίωμα.
Όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε στο «Δια ταύτα:»
Ο πολιτικός κόσμος και το πολιτικό σύστημα έχουν τα χαρακτηριστικά που όλοι γνωρίζουμε.
Επειδή συνεχίζουμε θεωρούμε ότι ο ελληνικός λαός διαθέτει ανεξάντλητες δυνάμεις, ελπίζουμε τη φορά αυτή, με πυξίδα τις πικρές εμπειρίες του παρελθόντος, που παρασύρθηκε σε αδελφοκτόνες συγκρούσεις, εξυπηρετώντας άθελά του τα συμφέροντα των ξένων, να αντλήσει μαθήματα από το παρελθόν και να βρει τη δύναμη και τη σοφία που απαιτούν η περιστάσεις και η ιστορική συγκυρία, για να επιβάλλει τη δική του βούληση στις αποφάσεις που θα κληθούν να λάβουν οι πολιτικοί δρώντες, οι οποίοι μέχρι σήμερα έκαναν ό,τι είναι δυνατόν για να μην δικαιούνται της εμπιστοσύνης μας.
Ας ελπίσουμε, λοιπόν, την καλύτερη λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και κυρίως σε αυτό της συν-εκμετάλλευσης του Αιγαίου, να βρει -πάντα στα πλαίσια του Συντάγματος και της λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος- τον προσφορότερο τρόπο για τα συμφέροντα του Έθνους και της Πατρίδας και να τη δώσει ο κυρίαρχος λαός.
Καλή τύχη Ελλάδα!
Του Σάββα Καλεντερίδη
Διαβάστε περισσότερα...
Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010
ΛΙΑΝΗΣ: ΙΔΟΥ Η 'ΔΙΑΘΗΚΗ'
Μου είναι αδύνατον πλέον να παρακολουθήσω την εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων της Φλώρινας. Δεν πρόκειται να απαντήσω στις απόψεις της κ. Μούσιου η οποία τολμά να εγκαλεί εμένα για κομματική παρασπονδία όταν είναι η πρώτη διδάξασα και η βασική αιτία που το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές της ΤΕΔΚ, ξέρετε πότε και πως όλοι σας. Νίκησε αν θυμάστε ο κ. Λεούδης...
Αν ήμουν «Ιεροεξεταστής» και είχα «Προκρούστεια» λογική και δεν πίστευα στα πρόσωπα και στην αξία τους τότε πως επέβαλλα την κ. Μούσιου ως υποψήφια Δήμαρχο στο ΠΑΣΟΚ; Το γνωρίζει η ίδια και όλοι σας πολύ καλά. Ποια λογική είχα; Του «Ιεροεξεταστή», του «Προκρούστη» ή απλώς του ανθρώπου που πίστευε ότι η κ. Μούσιου ήταν η καταλληλότερη για να διεκδικήσει τον Δήμο Φλώρινας εκείνο τον καιρό; .
Δεν ήμουν ασυνεπής ούτε και τώρα. Το ΠΑΣΟΚ μου ζήτησε τη γνώμη μου και την είπα. Η γνώμη μου είναι σαφής και γνωστή. Καταλληλότερο για υποψήφιο Δήμαρχο όλων θεωρώ τον κ. Ασπρίδη. Αυτό είναι κάτι που το πιστεύω είκοσι χρόνια. Το ξέρει και η τελευταία πέτρα στη Φλώρινα. το ξέρει και η κ. Μούσιου.
· Από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ επέλεξε την λογική του γκάλοπ και τελικώς έδωσε στήριξη στην κ. Μούσιου ήρθα στην Φλώρινα, είπα ότι εξακολουθώ να πιστεύω στον κ. Ασπρίδη αλλά είπα επίσης ότι δεν πρόκειται να γίνω αντάρτης και να κάνω μικρότητες. Τήρησα όσα είπα. Όταν η κ, Μούσιου με πληροφόρησε περί των δραστηριοτήτων του γραμματέα μου του ζήτησα να σταματήσει και σταμάτησε.
· Αλλά επιτέλους! Αφού έχω όλα αυτά τα πολιτικά ελαττώματα που περιέγραψε η κ. Μούσιου γλαφυρά γιατί μέχρι πριν από πέντε μέρες και επί ένα μήνα ολόκληρο μου τηλεφωνούσε κάθε μέρα; Ήθελε να συνεργαστεί με έναν «Ιεροεξεταστή» κι έναν «Προκρούστη»;
Τώρα τελευταία ζω το: «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται». Ανήγγειλα την αποχώρηση μου από την πολιτική, πράξη ευθύνης και εισπράττω σ' όλη την Ελλάδα απίστευτα θετικά σχόλια και για τον χρόνο και για τον τρόπο που το έκανα.
Όμως εδώ ο καθένας από σας ερμηνεύει κατά το δοκούν αυτή την αποχώρηση που δεν έχει κανένα από τα στοιχεία που περιγράφετε. Καταλαβαίνω γιατί ενοχλούνται ορισμένοι. Γιατί φεύγω αήττητος από τη Φλώρινα. Χάρη στο λαό της και την τεράστια αγάπη του στο πρόσωπο μου. Γιατί κανείς δεν καθόρισε την αποχώρηση μου παρά μόνο εγώ ο Ίδιος. Γιατί το κεντρικό ΠΑΣΟΚ και ο ίδιος ο πρωθυπουργός και επιφανείς υπουργοί με τιμούν, αλλά ορισμένοι τύποι της Φλώρινας μπορούν να φαντάζονται και να ερμηνεύουν όπως γουστάρουν τις εξελίξεις.
* Είτε το θέλετε είτε όχι δεν προσπάθησα να κάνω ντόρο με την αποχώρηση μου. Εγώ το είπα σε μια ανύποπτη στιγμή. Κανένας δεν το ήξερε. Ούτε η γυναίκα μου, ούτε οι στενότεροι φίλοι και συνάδελφοι μου. Σ' ένα ραδιόφωνο μικρό και άσημο. Σ' έναν δημοσιογράφο που εκτιμώ. Δεν προσπάθησα να εκμεταλλευτώ το γεγονός. Οι δημοσιογράφοι, οι εφημερίδες, οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα και τα μπλογκς όταν το πληροφορήθηκαν το έκαναν θέμα με 99% θετικά σχόλια. Αν δεν μπορείτε να διαβάσετε την πολιτική πραγματικότητα δεν σας φταίει κανένας...
* Και με τα «κρουα - κρουα», τα «βρεκεκεξ» άλλων και τα «κρα - κρα» των κοράκων δεν γράφεται ιστορία στη Φλώρινα. Την ιστορία την έγραψα μόνος μου μαζί με έναν λαό που με πίστεψε και με πιστεύει και μαζί με ένα κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, που με τίμησε και με τιμάει. Με πρωθυπουργούς που με τίμησαν και με τιμούν.
* Και βέβαια το ξέρετε εσείς καλύτερα από τον καθένα ότι φεύγοντας από την πολιτική, πέρα από την μεγίστη στήριξη που είχα από τη Φλώρινα, φεύγω αδικημένος για τους λόγους που ξέρετε καλά. Γιατί δεν ήμουν ποτέ σε «ομάδες». Δεν ήμουν ποτέ παιδί του κομματικού σωλήνα. Έλεγα τη γνώμη μου και δεν φοβόμουν και έπαιρνα αποφάσεις που μπορούσαν να ενοχλούν. Δεν φαντάζομαι να υπάρχει κανείς από σας που να πιστεύει ότι δεν θα ήμουν ένας πολύ καλός υπουργός πολιτισμού. Το ξέρουν όλοι αυτό. Δεν φαντάζομαι να υπάρχει κανείς σας που να αμφιβάλλει ότι στα επικοινωνιακά ζητήματα έχω τεράστια εμπειρία και σας αφήνω να σκεφτείτε γιατί δεν μου ζητήθηκε ποτέ να προσφέρω τις υπηρεσίες μου εκεί. Δεν παραπονέθηκα, δεν έκλαψα, δεν έγλειψα. Γινόμουν υπουργός με την αξία μου και δεν χρειαζόμουν καμία «ξαδέρφη». Και το ξέρετε ότι πέτυχα στην δυσκολότερη θητεία και τις δυο φορές στα δύο υπουργεία που τοποθετήθηκα.
* Τι παράδειγμα θα ήταν για μένα και την πολιτική αν αυτόν που θεωρούσα επί μια εικοσαετία τον καλύτερο και αυτόν που ήταν ο πιστότερος από όλους τον εγκατέλειπα; Μιλώ για τον Αιμίλιο Ασπρίδη. Τότε θα ήμουν προδότης και αχάριστος. Και τέτοιος δεν υπήρξα ποτέ. Ούτε σε συνεντεύξεις - παραληρήματα μπορώ να απαντώ. Παραληρήματα των κατά καιρούς ηττημένων. Όλοι αυτοί που κράζουν τώρα αναμετρήθηκαν κατά καιρούς μαζί μου και όλοι έχασαν κατά κράτος! Ποτέ δεν χρησιμοποίησα ανήθικα μέσα. Δέχτηκα όμως ανήθικες επιθέσεις. Ποτέ δεν κατηγόρησα κανέναν αντίπαλο μου. Συκοφαντήθηκα όμως από την πρώτη κιόλας κάθοδο μου στην πολιτική. Ποτέ δεν πλούτισα, φεύγω φτωχότερος. Πολλές φορές δεν συμφωνούσα με τις αποφάσεις των τοπικών αρχόντων αλλά ποτέ δεν επέβαλλα την άποψη μου. Ούτε «δαχτυλίδια» μοίρασα, ούτε «καθρεφτάκια» σε «ιθαγενείς», όπως έλεγε ο ανώριμος παις που και κείνος κατά το πρότυπο άλλων αφού έλεγε άτι είναι «παιδί του Λιάνη» όταν βρέθηκε αντίπαλος στο ψηφοδέλτιο με κατηγορούσε (προσβάλλοντας και τον λαό της Φλώρινας) ότι τους θαμπώνω με καθρεφτάκια και γι' αυτό με ψηφίζουν. Ούτε πρόκειται να φύγω από τη Φλώρινα όπως το έχουν λάθος καταλάβει ορισμένοι. Φεύγω από την πολιτική δεν σημαίνει φεύγω από τη Φλώρινα.
*Εγώ την Φλώρινα αγαπούσα κι όχι την πολιτική. Και μην είστε τόσο βιαστικοί ότι το σύστημα ΠΑΣΟΚ δεν θέλει τον Λιανή. Ο καιρός είναι μπροστά
· Είμαι ισχυρότερος από ότι ήμουν παλιά και κοινής αποδοχής σε όλη τη χώρα και με αναγνωρισμένη εθνική προσφορά. Αυτά είναι κοινή συνείδηση, στο κοινοβούλιο. Βαριέμαι να σας πω τι λένε οι συνάδελφοι μου για μένα. Αφήστε με λοιπόν στην ησυχία μου να χαράξω με ηρεμία την προσωπική μου εξέλιξη και να είστε βέβαιοι ότι θα είμαι πάντα κοντά στη Φλώρινα, για τη Φλώρινα, με τη Φλώρινα.
· Όταν θίγομαι γίνομαι και λίγο εγωιστής. Δέχομαι λοιπόν να υποβληθεί ένα ερώτημα σε ένα γκάλοπ: «Ποιος βουλευτής βοήθησε περισσότερο τον τόπο του τα τελευταία 20 χρόνια;» Σίγουρα θα είμαι μέσα στην τριάδα - πιστεύω ότι θα είμαι πρώτος και δεν είναι έπαρση αυτό.
· Αφήστε τις θεωρίες περί αδύναμης Φλώρινας στην Δυτική Μακεδονία. Την εικοσαετία αυτή αποκαταστήθηκε πλήρως η περιοχή στην κοινή συνείδηση όλων των Ελλήνων ως περιοχή μεγίστης Εθνικής σημασίας και υψηλού φρονήματος. Εύκολο είναι να γυρίσουμε και να δούμε την τελευταία εικοσαετία τους συναδέλφους μου που παρήλασαν στους γύρω νομούς. Παρήλασαν δεκάδες. Ξέρω πολύ καλά ποιος είναι αυτός που στη συνείδηση των Δυτικομακεδόνων θεωρείται ότι πρόσφερε τα περισσότερα και στην ιδιαίτερη πατρίδα του, αλλά και στη χώρα κι ας μην είχε το μεγαλύτερο αξίωμα.
· Αν η Φλώρινα είναι ανίκανη να κρατήσει τα κεκτημένα που απέκτησε και με δικούς μου αγώνες την περασμένη εικοσαετία δεν σας φταίω για αυτό εγώ. Δεν είμαι εγώ που περιόρισα το Πανεπιστήμιο, που εκμηδένισα τα ΤΕΙ, που άφησα κλειστό το κολυμβητήριο, που δεν εκμεταλλεύτηκα το χιονοδρομικό, που δεν διαφήμισα την περιοχή μου, και την σπανιότητα των ανθρώπων και της φύσης. Ψάξτε ανάμεσα σας να βρείτε ποιοι ευθύνονται. Τις ευθύνες τις δικές μου τις έχω αναλάβει. Αλλά και τότε που δεν έγιναν δυο - τρία βασικά πράγματα όπως απεδείχθη δεν μου είχε ζητήσει ποτέ η Φλώρινα αυτά τα πράγματα. Είχε άλλες προτεραιότητες που τις πραγματοποίησα όλες. Κάποτε θα μιλήσω ανοιχτά γι' αυτά.
· Εύχομαι οι άνθρωποι μετά από μένα να αγαπούν τον τόπο όσο τον αγάπησα κι εγώ. Να προσφέρουν όσα πρόσφερα κι ενώ. Να φύγουν τόσο πλούσιοι όσο φεύγω κι εγώ. Να τους αγαπούν σι Έλληνες όσο αγάπησαν εμένα, Να έχουν το κύρος και την αναγνώριση που απέκτησα χάρη στη Φλώρινα. Εύχομαι να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι στο μέλλον κι όχι μειράκια δημοσιογραφικά που γράφουν πως δεν ήμουν δα κι ένας καλός δημοσιογράφος!
· Ο μεγαλύτερος Έλληνας δημοσιογράφος της τελευταίας εβδομηκονταετίας είναι ο Χρήστος Πασαλάρης. Από τις στρατιές δημοσιογράφων που έβγαλε διάλεξε τρεις να μιλήσουν, στην βραδιά της ζωής του. Τον Μανώλη Γλέζο, σύμβολο της Αντίστασης και της ελευθερίας, τον Λευτέρη Παπαδόπουλο και μένα. Αυτό απάντηση σε αυτούς που μιλούν την γλώσσα των χοιρογρυλίων, «Κρουα - κρουα» και ο νοών νοείτω. Τώρα καταθέτω και την στερνή μου κουβέντα: Όσοι ανόητοι δεν μπορούν να καταλάβουν πόσο ωφελημένη είναι η Φλώρινα που είναι ενωμένη παρά σπεκουλάρουν και διαμαρτύρονται γιατί ο Λιάνης έχει καλές σχέσεις με τον Βοσκόπουλο και τον Κωνσταντινίδη θα πω: Τίμησα τους πάντες στην Φλώρινα, πολιτικούς δημοσιογράφους, καλλιτέχνες, βιοπαλαιστές πλην ενός. Του κ. Αλτίνη κι αυτό δεν έγινε με την δική μου θέληση... Στη Φλώρινα δέχτηκα όλων των λογιών τις επιθέσεις. Ιδέστε σήμερα που είναι όσοι με πολέμησαν. Γιατί είτε το θέλετε είτε όχι εμένα θα με βλέπετε στην πρώτη γραμμή της χώρας παντοιοτρόπως - Ο Θεός να μας δώσει υγεία - και μέσα από αυτή την πρώτη γραμμή θα εκφράζω και την Φλώρινα.
· Κι επειδή φαντάζομαι θα υπάρξουν κι άλλες απαντήσεις κι εμμονές και υστερίες και παραληρήματα, εκ προοιμίου απαντώ: σε όσους ασκήσουν δίκαιη κριτική στο πρόσωπο μου θα απαντώ με ειλικρίνεια και επιχειρήματα. Σε όσους άφρονες λένε και γράφουν ό,τι τους κατέβει δεν θα απαντήσω ξανά γιατί είναι σίγουρο ότι θα με νικήσουν. Ως γνωστά ή βλακεία είναι αήττητη»
Υποθήκες για την Φλώρινα
Πεζοδρομήστε τις όχθες του ποταμού Σακουλέβα και φροντίστε όλη η παραποτάμια περιοχή να είναι η βασική φυσιογνωμία της πόλης, Με ατελιέ ζωγράφων ακόμη και υπαίθριων όταν το επιτρέπει ο καιρός, ώστε στις δύο όχθες τα ονόματα των μεγάλων καλλιτεχνών που σημάδεψαν με το πέρασμα τους αυτή την περιοχή. Ας πούμε Μαρτσέλο Μαστρογιάνι και Τζιαν Μαρία Βολοντέ ή Θόδωρος Αγγελόπουλος. Με αφορμή αυτό το γεγονός που θα πρέπει να κάνει ο Δήμος μπορούμε να προκαλέσουμε διεθνή, συνάντηση στη Φλώρινα σε σχέση με τον κινηματογράφο προσκαλώντας και τους συγγενείς αυτών των προσωπικοτήτων από την Ιταλία. Κρατήστε τα μουσεία και τις συλλογές σε διαρκή λειτουργία, Αναπαλαιώστε την παλιά πόλη ακόμη περισσότερο και με διαδικασίες πιο σύντομες. Στο μήκος των δύο δρόμων, πλάι στο ποτάμι δηλαδή, θα μπορούν να υπάρχουν κιόσκια καλαίσθητα με τα παραδοσιακά προϊόντα όλου του νομού σε φθηνές τιμές με χάρτες και πληροφορίες για όλο το νομό από άνθρωπο εξειδικευμένο.
Το κέντρο της πόλης πρέπει να παραδοθεί σε αυτούς που πρέπει να δημιουργήσουν εκεί τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις τους. Σαφώς θα πρέπει να ξαναδοθεί στη ζωή το «Πανελλήνιο» σαν ξενοδοχείο ή σαν ίδρυμα κοινής ωφέλειας.
Μη χτίζετε άλλα σκιάχτρα μέσα στην πόλη και στο ποτάμι που να κρύβουν το βουνό.
Πρέπει να δημιουργηθεί επιτέλους η γλυπτοθήκη του Δημήτρη Καλαμαρά. Η οικογένεια είναι σύμφωνη, έχω μιλήσει με τον Φίλιππο Καλαμαρά και πρέπει ο νέος Δήμος να αναλάβει κάποια έξοδα. Είναι ο μεγαλύτερος καλλιτέχνης που έβγαλε ο νομός και θα μπορούσε το πάρκο με τα γλυπτά να σηματοδοτεί ένα σύμβολο για την πόλη των .ζωγράφων. Την πόλη με τη Σχολή Καλών Τεχνών. Πρέπει επίσης να συντηρηθεί το πατρογονικό του Καλαμαρά γιατί δεν είναι σε καλή κατάσταση.
Να δημιουργήσουμε στην πόλη τις υποδομές για να μπορεί να υποδέχεται, μιας κι έχει το κατάλληλο κλίμα και σχεδόν την κατάλληλη υποδομή, μεγάλες ομάδες και εθνικές ομάδες για προετοιμασία.
Έχουμε ένα αναξιοποίητο δημοτικό στάδιο. Δίπλα θα λειτουργήσει το κολυμβητήριο και πρέπει να δημιουργήσουμε δύο βοηθητικά με χόρτο και θα πρέπει να ανακαινίσουμε πλήρως το κλειστό με τα τμήματα που θα είναι κι αυτά συμπληρωματικά για την προετοιμασία των ομάδων. Μελλοντικά θα πρέπει ο Δήμος να δημιουργήσει στην περιοχή εκεί κοντά κι ένα σημαντικό αθλητικό ξενώνα. Αυτό μπορεί να αποφέρει πολλά χρήματα στην πόλη και να την κάνει ακόμη πιο γνωστή και δεν είναι κάτι που χρειάζεται πολύ χρόνο.
Ο πολιτιστικός ιστός της πόλης, γιατί αυτό είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της Φλώρινας, θα πρέπει να περιλαμβάνει αυτά που ήδη έχω συμφωνήσει με τον Πρόεδρο του Μεγάρου Μουσικής τον κ. Μάνο, δηλαδή μία ή δύο ετήσιες συνεργασίες μετά Μέγαρο, στο οποίο μπορούν να φιλοξενηθούν και αντίστοιχα καλλιτεχνικά γεγονότα της Φλώρινας άπαξ του έτους που θα οργανώνει ο «Οργανισμός Πολιτιστικών Εκδηλώσεων Πρεσπών -Φλώρινας». Η περαιτέρω αξιοποίηση του Ωδείου μας είναι απαραίτητη. Μπορούμε να ζητήσουμε από το Μέγαρο κάποιες υποτροφίες για τους αριστούχους του Ωδείου μας. Δεν είναι δύσκολο.
Αναβαθμίστε τη Σχολή Καλών Τεχνών. Είναι μεγάλος κράχτης για την πόλη. Είναι ό,τι ακούγεται περισσότερο και με τα καλύτερα λόγια σήμερα. Αρχής γενομένης οι φετινές «Πρέσπες» Θα προκαλέσουν μεγάλη έκθεση των σπουδαστών της Σχολής σε υπαίθριους χώρους της Φλώρινας, σε χώρους της Σχολής και στην Πρέσπα και θα είναι ίσως το μεγάλο γεγονός των φετινών «Πρεσπών».
Η πόλη πρέπει να λύσει το πρόβλημα των επισκεπτών της. Ως βουλευτής εγώ αλλά και ως επισκέπτης ταυτόχρονα πολλές φορές Σαββατοκύριακα δεν έβρισκα που να φάω. Ομοίως τις μεγάλες γιορτές. Τι γίνεται δηλαδή αν έρθουν ένα - δυο πούλμαν εκείνη τη μέρα;
Η πάλη πρέπει γα γίνει ακόμη πιο καθαρή. Όπως πολύ πιο καθαρή πρέπει να γίνει όλη η περιοχή των Πρεσπών γιατί ακούγονται μεγάλα παράπονα και γιατί πράγματι εμείς την περίοδο των εκδηλώσεων αντιμετωπίζουμε καταστάσεις και θεάματα που δεν θέλω να περιγράψω. Η ποιότητα προσφοράς στα εστιατόρια και τις ταβέρνες των Πρεσπών είναι πολύ χαμηλή και ακριβή θα έλεγα.
Πρέπει να δώσουμε μια διεθνή διάσταση στα εξαιρετικά κρασιά που παράγει ο νομός. Για το θέμα αυτό χρειάζεται συνεργασία τόσα των μεγάλων οινοπαραγωγών όσο και του συνεταιρισμού που έχει κι αυτός εξαιρετικά κρασιά. Η Αθήνα διψάει και δεν τροφοδοτείται σωστά. Μια κεντρική εκδήλωση με αυτό το θέμα κάθε χρόνο, όχι αυτή που γίνεται στη «Μεγάλη Βρετανία» για όλη τη Μακεδονία, αλλά μόνο για τη Φλώρινα είναι αναγκαία.
· Τα ξενοδοχεία μας θα πρέπει να γίνουν πιο φθηνά και πιο άμεσα στις εξυπηρετήσεις τους. Παίζει μεγάλο ρόλο το τι ποιότητα προσφοράς έχει το κάθε ξενοδοχείο κι επειδή ζω σε ξενοδοχεία παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των υπαλλήλων δεν είμαστε σε ικανοποιητικό σημείο. Η πόλη πρέπει να συνδεθεί με ημερήσιες εκδρομές προς το Μοναστήρι και την Οχρίδα, προς τα μοναστήρια της Πρέσπας και τις σκήτες, προς την Κορυτσά και προς άλλο ελκυστικό προορισμό της Αλβανίας,
· Σύντομα πρέπει να γίνουν εκθέσεις Φλωρινιωτών ζωγράφων σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα και Πάτρα. Δεν είναι δύσκολο. Ακόμη και οι χορηγοί, εύκολα μπορούν να βρεθούν.
· Τα δύο μεγάλα ορυχεία του νομού θα πρέπει να γίνουν επισκέψιμοι χώροι, με μέγιστη ασφάλεια βέβαια, για μαθητές και παιδιά από την υπόλοιπη Ελλάδα. Νομίζω ότι ο κ. Παυλίδης δεν θα έχει καμία αντίρρηση να αναλάβει ένα τέτοιο έργο σε συνεργασία με τον Δήμο.
· Μπορεί το Νυμφαίο να είναι ο πιο σημαντικός προορισμός του νομού μας και ίσως όλης της Ελλάδας αλλά το Νυμφαίο δεν θα ήταν το Νυμφαίο αν δεν υπήρχε ο «Αρκτούρος» που είναι μαγνήτης για τα παιδιά,
· Με την κατασκευή του φράγματος Τριανταφυλλιάς, παρά τα προβλήματα που έχει, πρέπει να σκεφτούμε συνολικά σαν ξεχωριστό τουριστικό πόλο το Βίτσι. Αρχής γενομένης με την παραγωγή και πάλι των παραδοσιακών προϊόντων φράουλας και πιπεριάς, με τους καταπληκτικούς σε ομορφιά δρόμους και τα καταπληκτικά τοπία που περνά κανείς πηγαίνοντας από την Φλώρινα στην Καστοριά και από την Φλώρινα στο Νυμφαίο.
· Όπως αναδείχθηκε το Νυμφαίο μπορούν κατά τη γνώμη μου σε αναλογία να - αναδειχθούν ο Ακρίτας, το Ανταρτικό, ο Πολυπόταμος, η Δροσοπηγή, το Ξινό Νερό, η Μικρολίμνη, το Λιμνοχώρι, Ο Άγιος και το Λέχοβο. Το κάθε μέρος από αυτά μπορεί να γίνει ιδιαίτερος τόπος τουριστικού προορισμού.
· Πρέπει να λειτουργήσουμε σωστά και το χιονοδρομικό και το κολυμβητήριο. Το πρώτο υπολειτουργεί και το δεύτερο δεν έχει ανοίξει. Το τρενάκι που θα συνδέει τα Άλωνα με το χιονοδρομικό είναι σπουδαία ιδέα και υπήρχε από παλιά όπως ξέρετε. Είναι κάτι που μπορεί να αναγεννηθεί.
· Μα θα μου πείτε, τόσα πράγματα γιατί δεν τα κάνατε εσείς; Γιατί δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις και γιατί μας πήρε ο καιρός και η συνήθεια. Ποτέ δεν είναι αργά και εγώ θα βοηθήσω με όλες μου τις δυνάμεις.
· Καμιά σημασία δεν έχει το γεγονός ότι στο τέλος της θητείας μου σαν βουλευτής δεν θα ξαναθέσω υποψηφιότητα. Αυτό είναι ξεκάθαρο αλλά ποτέ δεν είπα ότι θα εγκαταλείψω τη Φλώρινα. Ένας άνθρωπος με τη δική μου αποκτημένη πείρα δεν παύει ποτέ να είναι ένα πολιτικό πρόσωπο. Ένα πολιτικό πρόσωπο μπορεί να προσφέρει στον αμιγώς πολιτικό στίβο αλλά και σε πολλά άλλα ζητήματα.
· Ακριβώς για να είμαι μάχιμος κι ελπίζω να έχουμε την υγεία μας όλοι κι εύχομαι ο Θεός να μας την χαρίζει, γυρίζω στη δημοσιογραφία και γυρίζω ισχυρός.
Σε εποχή ισχνών αγελάδων, με δίωρη εκπομπή για τον πολιτισμό στον «Realfm», με σαλόνι στην «Real News» όπου θα γράφω το «Από το αρχείο ενός ρεπόρτερ» και με μια μικρή βιογραφία μια φορά το μήνα, ένθετο συλλεκτικό στην «Real News» μιας μεγάλης προσωπικότητας της χώρας. Ακόμη και για την τηλεόραση δέχομαι προτάσεις σωρηδόν αλλά δεν είναι της ώρας.
· Άφησα τελευταίο το θέμα των «Πρεσπών». Τώρα θα μπορώ να τις φροντίζω περισσότερο και έχω περισσότερο χρόνο. Το πάθος, οι ιδέες και η φαντασία δεν μου έλειψαν ποτέ. Διαβάστε περισσότερα...
Γιατί έχει σήμα την ελιά το κόμμα της Ντόρας...
Η ελιά συμβολίζει :
- Την εκεχειρία με τον Σαμαρά
- Ελιά, ελιά, μια μόνο ελιά, δίνει για σύνταξη ο ΟΓΑ, τη μεγάλη επιτυχία που τραγουδάει ο Δημήτρης Κοντογιάννης και θα είναι ο ύμνος του κόμματος
- Ελιά, Ελιά και Ντόρα Βασιλιά, το σλόγκαν του κόμματος
- Μπορεί να λέγεται και " κόμμα της ελιάς" , που προτιμήθηκε αντί του "κόμμα της φέτας" Διαβάστε περισσότερα...
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ι. ΗΛΙΑΔΗΣ- Αντιπεριφερειάρχης Φλώρινας.
Θέμα: Ευχαριστήρια επιστολή
Αγαπητή Φλωρινιώτισσα, αγαπητέ Φλωρινιώτη,Νιώθοντας μεγάλη υποχρέωση απέναντί σας, θέλω να σας ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου για την εμπιστοσύνη που δείξατε στο πρόσωπό μου, αλλά και στους άξιους συνεργάτες μου. Έχοντας πάντα ως γνώμονα το καλό του τόπου μας, μας τιμήσατε με την ψήφο σας και μας εκλέξατε πρώτο συνδυασμό στην Περιφερειακή Ενότητα Φλώρινας για την Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας. Κάναμε έναν έντιμο και αξιοπρεπή προεκλογικό αγώνα, έτσι όπως αρμόζει σ΄εμάς τους Φλωρινιώτες. Σήμερα, δύο μέρες μετά τις εκλογές, θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι θα πράξουμε ότι είναι καλύτερο για τον τόπο μας, αφουγκραζόμενοι πάντοτε την κοινή γνώμη και δίνοντας τον καλύτερο εαυτό μας.
Ο τόπος μας έχει πολλά πλεονεκτήματα τα οποία είναι στο χέρι μας να αξιοποιήσουμε.
Σε αυτήν την προσπάθεια σας καλώ ΟΛΟΥΣ να μη μείνετε απλοί παρατηρητές, αλλά να σταθείτε ενεργοί συμπαραστάτες και συνοδοιπόροι γιατί κανείς από τους πολίτες του νομού Φλώρινας δεν περισσεύει.
Με εκτίμηση
Ηλιάδης Δημήτρης
Δήμαρχος Κ.Κλεινών
Πρόεδρος ΤΕΔΚ Φλώρινας Διαβάστε περισσότερα...
ΕΛΛΗΝΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΟΥ ΟΠΟΥ ΚΙ ΑΝ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ !!!!
ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΣΑΣ.
http://www.facebook.com/pages/EIMASTE-DIPLA-STON-ASTYNOMIKO-POU-DEN-PARELABE-TEN-KARTA-POLITE/139582446088892 Share/Save/Bookmark . Διαβάστε περισσότερα...
Τέλος τα “ δωρεάν” σχολικά βιβλία στους μαθητές;
Στο μεταξύ όλα δείχνουν ότι το Νέο Λύκειο οδηγείται σε… μακρά αναβολή, καθώς μόλις προ πενθημέρου ανατέθηκε στην εταιρεία δημοσκοπήσεων GPO «η διεξαγωγή έρευνας κοινής γνώμης επί ζητημάτων Λυκείου-Λυκειακής εκπαίδευσης, με χρονοδιάγραμμα 50 ημερών και αμοιβή 50.000 ευρώ.
Όπως αναφέρει δημοσίευμα του Ελεύθερου Τύπου, είναι η δεύτερη φορά το τελευταίο εξάμηνο που υπάλληλοι του Υπουργείου Παιδείας κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για μία από τις σημαντικότερες και εμβληματικού χαρακτήρα παροχές του κοινωνικού κράτους, την οποία καθιέρωσε ο παππούς του σημερινού πρωθυπουργού στη… δεκαετία του ’60 όταν το ποσοστό αναλφαβητισμού στη χώρα ήταν θηριώδες και η ανέχεια εξωθούσε στη μετανάστευση το παραγωγικό της δυναμικό.
Το θέμα άνοιξε το καλοκαίρι ο σύλλογος υπαλλήλων του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων καταγγέλλοντας ότι με την πλήρη διοικητική και οικονομική διάλυση του ΟΕΔΒ μεθοδεύεται η κατάργηση της δωρεάν χορήγησης των διδακτικών βιβλίων.
Σημειώνεται ότι ο ΟΕΔΒ με δυναμικό 50 μόνιμων υπαλλήλων που του έχουν απομείνει μετά το κύμα συνταξιοδοτήσεων τη χρονιά που πέρασε, υλοποιεί το μεγαλύτερο εκδοτικό πρόγραμμα στη χώρα, παράγοντας ετησίως 1.200 τίτλους σε 45 εκατομμύρια αντίτυπα με εξαιρετικά χαμηλό κόστος (70 λεπτά ανά αντίτυπο), τα οποία διανέμει σε 1.600 προορισμούς στην Ελλάδα και 600 στο εξωτερικό.
Διαβάστε περισσότερα...
